Reisverslag van de vakantie 2018: Wales

Weblog Wales vakantie

Dag 1 – zaterdag 16 juni 2018 – reisdag van Veldhoven naar Hellevoetsluis
Het is vandaag zonnig en ca 20 graden. Een goed begin dus.
Vanaf een uur of tien ben ik bezig geweest met het beladen van de camper, fietsje achterop en daarna de motortrailer er achter. Alles verloopt soepel. Afscheid genomen van Mieke (snif, snif) en om ca 13:00 richting Hellevoetsluis, waar de groep verzamelt. Direct bij aankomst vertelt het reisleidingpaar (Ton en Egbert) dat ‘ACSI een foutje heeft gemaakt’ en dat ik niet vanaf Europoort vertrek maar vanuit Zeebrugge – ca 190 km hier vandaan. Reden: mijn late aanmelding van de motortrailer. Enfin, het zij zo. Morgen dus eerst naar Zeebrugge waar de Ferry om 19:00 vertrekt. Ik ben overigens niet de enige die naar Zeebrugge mag: een last-minute-paar kon ook niet meer mee vanuit Europoort en we zullen dus samen naar Zeebrugge rijden. Het goede nieuws: ACSI vergoedt de meer te rijden kilometers en eventuele tol (Scheldetunnel).

Om 16:00 uur komt de groep bij elkaar voor kennismaking en aftrap. De kennismaking is heel kort: alleen naam en woonplaats voldoen voor dit moment. Daaruit blijkt dat ongeveer de helft Nederlander is en de rest Duitser. En er zit zelfs een Zwitsers paar bij (met de Zwitsers hadden we vorig jaar niet al te beste ervaringen, maar we zullen zien). De groep bestaat uit 16 voertuigen met daarin 29 reizigers: er zijn dus drie singles, waarvan ik er één ben.

Daarna volgt een schier eindeloze rij van regeltjes en tips. Weinig nieuws voor mij want e.e.a. verschilt niet veel van mijn vorige reis met ACSI. Belangrijkste info is de boardingprocedure voor de Ferry , het feit dat er aan boord geen stroom is (en je diepvries dus ook niet werkt – ik wist dat, maar voor verschillende stellen was dat wel even een ‘OEPS’-momentje …) en ‘dat we vooral niet moeten vergeten om links te rijden’. Aardige jongens wel, de reisleiding. En dat gratis drankje past ook wel bij de aftrap. Ik ontdek al snel een aantal mensen waar ik het goed mee zal kunnen vinden (denk ik).

’s-Avonds een diepvriesmaaltijd opgewarmd (ja, ik had er inderdaad maar één bij me), beetje babbelen, drankje en naar bed.

Dag 2 – zondag 17 juni 2018 – reisdag van Hellevoetsluis naar Hull
De temperatuur bij het opstaan komt niet boven de 13 graden en het is zwaar bewolkt maar volgens het weerbericht blijft het wel droog.

Om ca 8:00 opgestaan en daarna het – zo langzamerhand vaste – ritueel van koffie, ontbijt, wassen etc. Ik heb geen haast want we hebben afgesproken dat we om ca. 12:00 zullen vertrekken om dan rond 15:00 in Zeebrugge te zijn. We vertrekken inderdaad om 12 uur en nemen de snelweg-route over de A15, Rotterdam, Bergen op Zoom, Antwerpen en vervolgens Brugge en Zeebrugge. Dat verloopt niet allemaal van een leien dakje: als je de aanwijzingen van de P&O-site volgt kom je er zeker niet en de bewegwijzering is typisch Belgisch en houdt spontaan op. Vlak bij de terminal komen we bij een brug die net voor onze neus open gaat; als een toevallig passerende autochtoon ons komt vertellen dat dit wel eens lang (ca 1 uur) kon gaan duren, zoeken we een andere route. Na wat gezoek vinden we uiteindelijk de P&O-terminal waar we behoorlijk snel worden afgehandeld. De douane doorzoekt eerst de camper grondig op vluchtelingen (alles moet open) maar daarna zijn we redelijk snel aan boord. Dan is het wachten tot alles aan boord is (vrachtwagens als laatste) en vertrekken we om 18:30, een half uur eerder dan gepland. De zee is heel kalm en de hele tocht verloopt probleemloos. Prima hut met alles er op en er aan, heel uitgebreid dinerbuffet en ’s-morgens idem ontbijtbuffet. ’s-Avonds nog een paar drankjes gedronken op kosten van ACSI en om 23:30 in bed.

Dag 3 – maandag 18 juni 2018 – van Hull naar Oswaldkirk
Als we om ca. 8:30 (lokale tijd) aanleggen is het ontschepen een fluitje van een cent, rollen we probleemloos door de douane en koersen we op onze eerste UK-camping af die in de middle-of-nowhere ligt (Oswaldkirk, regio York). Het rijden aan de linkerkant van de weg valt best mee, alleen moet je bij rotondes erg uitkijken: het verkeer komt daar van rechts en heeft voorrang. Omdat we onderweg nog een kasteel (Castle Howard) hebben bezocht komen we rond 13:00 uur aan en blijkt de rest van de groep er al te staan. Prachtige grote camping, zon en een temperatuur van ca.17 ⁰C. Om 17:00 uur een bijeenkomst om elkaar nog wat beter te leren kennen en te bespreken wat er morgen gaat gebeuren. Daarna eten, borrelen en slapen.

Dag 4 – dinsdag 19 juni 2018 – York
Het belooft een mooie dag te worden: weinig kans op regen en een graad of 22 in de middag. We gaan op excursie naar York, waar de belangrijkste bezienswaardigheden bestaan uit ‘de Kathedraal’ en het spoorwegmuseum. Om 8:45 uur zouden we met een bus worden opgehaald maar de Engelse punctualiteit laat hier toch een steekje vallen: om 9:15 uur konden we instappen. Ik zit vlak achter de chauffeur en kan dus zien wat hij doet: hij is continu met zijn telefoon bezig, waarschijnlijk om uit te vinden hoe hij moet rijden. Geeft niet echt een fijn gevoel op die smalle weggetjes. En dat het vinden van de juiste route ook niet helemaal lukt, blijkt uit het feit dat we voor een tunnel komen te staan die net 2 inches te laag is. De chauffeur probeert het nog wel met hulp van wat omstanders maar geeft het toch uiteindelijk op: terug dus. Via een alternatieve route staan we om ca 11:00 voor de ingang van het museum, ongeveer een uur te laat dus.
‘Dit spoorwegmuseum is het grootste van de wereld. Er zijn meer dan een miljoen objecten te bezichtigen, je kunt er zelf een trein rangeren, ….enfin het kan niet op’. Volgens de brochure tenminste.
De entree is imposant: veel heel mooi gerestaureerde treinstellen uit de hele geschiedenis. En verderop treinen die zijn gebruikt voor aanleg van de kanaaltunnel en de treinen/wagons van de koninklijke familie. Ook een aparte zaal met een groot mini-emplacement waar menig huisvader trots op zou zijn, maar dat is het dan wel zo’n beetje. Een perron met dinerwagen en een zaal met allerhande miniatuurstelletjes en heel veel onderdelen – van stoelen en lampen tot en met ringetjes uit dempers – completeert de zaak. Met dat laatste kom je wel aan de miljoen objecten …
Met een groepje van 5 gaan we op zoek naar een fish-and-chips restaurant waar we lunchen: op de half gare friet na, was dat goed te pruimen. De rest van de middag – het is dan inmiddels 14:30 uur – hebben we vrij te besteden en we wandelen wat door York. Natuurlijk komen we ook bij ‘de Kathedraal’ maar die slaan we over. Ik heb al zoveel kathedralen gezien en om nu voor £10 deze er aan toe te voegen …
De bus staat om 16:30 op ons te wachten om ons naar de camping terug te brengen waar we tegen 17:30 aankomen. Koken hoeft niet vanwege de fish-and-chips lunch dus borrelen met hapjes volstaat. Morgen opnieuw excursie.

Dag 5 – woensdag 20 juni – Whitby
Vandaag gaan we een kijkje nemen in Whitby. Om 8:45 staat de bus klaar om ons naar dit leuke kustplaatsje te brengen. Whitby staat bekend om zijn vissershuisjes rode dakpannen, de grote St Mary’s Church en om zijn grote en drukke haven aan de Ierse zee. We verkennen Whitby en komen met de hele groep om 13:00 samen voor een warme lunch: fish-and-chips, natuurlijk. Daarna gaan we aan boord van een stoomtrein van de Yorkshire Moors Railway die ons in 1½ uur naar Pickering brengt. Echte Engelse oude glorie die nog steeds in stand wordt gehouden. Daarna terug met de bus naar de camping. Borrelen, broodje en slapen completeren deze dag.

Dag 6 – donderdag 21 juni – reisdag naar Kendal/Windermere
Er staat vandaag 150km reizen op het programma. En dat zijn allemaal kilometers over heel smalle wegen waar je elkaar net kunt passeren. Ik heb met John en Jantine afgesproken dat ik bij hun blijf: de route is niet echt helder en in je eentje wil je dan nog wel een keer een aanwijzing missen. Ook de Garmin heeft het soms mis, dus dan is het makkelijker om samen op te trekken. In het begin verdwalen we dan ook prompt en komen op wegen terecht waar je nog geen fietser kunt passeren. Leuk als je een tegenligger tegenkomt – hetgeen gelukkig niet gebeurt. Als we een doorgaande weg hebben gevonden blijkt daar een afdaling van 28% in te zitten, die verboden is voor auto’s met caravan. Terug dus. Uiteindelijk vinden we de bedoelde route. Onderweg kunnen we een kaasmakerij bezoeken ‘als er tenminste parkeerplek is’. Die is er dus niet tegen de tijd dat wij daar aankomen en we rijden door naar de camping. Het is een prachtige route door het Noord-Engelse glooiende landschap: prachtige vergezichten en slingerende wegen daar dwars doorheen. De Beatles hadden het lang geleden al over de ‘The long and windings roads’ en daar zullen ze dit mee hebben bedoeld. De campingbaas is heel formeel: je moet je persoonlijk aanmelden en je mag wél met de auto, maar niét met de luifel op het gras komen. Daarvoor zijn de grindplaatsen bedoeld. Enfin, verder leuke camping met als nadeel dat je Wifi (duur) moet betalen en dat er nauwelijks 4G dekking is. Terug naar lang vervlogen tijden dus: opnieuw echt Engels. Motor van de trailer gehaald – wat nog best wat moeite kost omdat ik het slot pas na ca 15’ open krijg – want overmorgen ga ik voor het eerst met de motor op pad, het Lake district in. Om 17:00 krijgen we van ACSI een borrel die voor mijn camper plaatsvindt. Gezellig, lekker en er was genoeg. Morgen excursie.

Dag 7 – vrijdag 22 juni – Ravenglass en Muncaster Castle
Vandaag staat er opnieuw een excursie op het programma: eerst naar Ravenglass waar we een treinreis(je) gaan maken met de nostalgische Ravenglass railway, daarna gezamenlijke lunch en vervolgens een bezoek aan het Muncaster Castle. Het weer is nog steeds goed en we vertrekken om 9:00 voor een rit van ruim 1½ uur naar Ravenglass. De wegen zijn hetzelfde als voorheen en dat is met een bus natuurlijk alleen maar uitdagender – als je zelf niet rijdt, tenminste.
Het station van Ravenglass is zoals je dat van oud-Engelse-historie verwacht: alles nog zoals het 100 jaar geleden ook moet zijn geweest. Het onverwachte is de breedte van het spoor waarover dat treintje straks moet gaan rijden: ik heb het niet gemeten maar denk dat dat nog geen 50 cm was. Het treintje is van mini formaat waar je net in past en dan met je hoofd tegen het plafond zit. En natuurlijk staat er een schattig klein stoomlocomotiefje voor dat de 10 wagons moet gaan trekken. Maar dat lukt allemaal en we komen na 40’ heelhuids aan bij het hotel waar we gaan lunchen. Grappig genoeg kan het treintje niet keren en wordt de locomotief op een draaischijf gereden die met handkracht wordt bediend, waarna hij achterstevoren de trein weer kan oppikken voor de terugreis. Lunch op oud-Engelse wijze – soep en sandwich – en daarna terug met hetzelfde treintje. De bus brengt ons vervolgens naar Muncaster Castle, waar we ca. een uur de tijd hebben om kasteel + tuinen te bekijken. Hele verhalen over wie er allemaal geslapen hadden etc. boeien me weinig. Tenslotte met de bus terug naar de camping, waar we om 18:00 uur arriveren.

Dag 8 – zaterdag 23 juni – Kendal en Windermere
Vandaag is een vrije dag – net als morgen trouwens – en iedereen kan zijn eigen gang gaan. Vannacht blijkt één van de gasten onwel te zijn geworden en hij is naar het ziekenhuis gebracht. Iets met veel te laag suikergehalte. Later op de dag is hij weer terug en alles lijkt normaal.
Ik ga met de motor naar Windermere aan het gelijknamige meer (prachtig !) en rijd over heerlijke motorweggetjes o.a. over de beroemde Kirkstone Pass (nou ja, hij steekt inderdaad iets omhoog). Kijken in de haven van Windermere waar je roeiboten kunt huren en met een rondvaartboot meekunt (beide niet gedaan) en inkopen gedaan bij Tesco (soort Action/Lidl). Ik was om ca. 15:30 terug op de camping en heb het verder rustig aan gedaan. Morgen weer vrije dag.

Dag 9 – zondag 24 juni – Windermere
Vandaag opnieuw een rustdag. Iedereen, mijzelf incluis, blijft op de camping om een beetje rond te hangen en te babbelen en borrelen. Morgen wacht ons een lange reisdag, dus iedereen trekt zich vroeg in zijn huisje terug.

Dag 10 – maandag 25 juni – reisdag naar Barmouth
Het wordt vandaag prachtig weer (verwachting 24 ⁰C) en we rijden vandaag naar Barmouth. Een lange rit (280 km) over vnl. auto(snel)weg. Dat belooft dus saai te worden en dat is het ook – in ieder geval de eerste 150 km. Daarna komen we op kleinere wegen waardoor het langzamer gaat, maar waar de scenery een stuk leuker is. Het zijn gelukkig niet van die enge weggetjes die we eerder hadden, waar een tegemoetkomende fietser mij nog maar net voorbij kon. Onderweg doen we een glasblazerij aan: een klein eenmansbedrijfje dat vnl. dierenfiguurtjes maakt en verkoopt. Niet mijn ding, dus daar koop ik niets. Aardige lui, dat wel. Omdat we niet vóór 15:00 op de camping mogen zijn, doen we het verder rustig aan, o.a. door te stoppen op een krappe parkeerplaats langs een 4 baans weg. Dat blijkt niet zo’n goed idee: je komt er bijna niet meer weg want het verkeer raast met hoge snelheid voorbij.
Eenmaal op de camping vind ik een grote plek waar de motor direct van de trailer gaat: die heb ik morgen nodig. We blijven hier 6 nachten. Twee dagen (woensdag en vrijdag) worden gevuld met excursies en de rest is dus vrije tijd: we gaan hier zondag weer weg. Net als op de vorige camping stikt het hier van de konijnen. Ze lopen zowat door de camper heen en zijn duidelijk gewend aan bezoek: weglopen is er nauwelijks bij. Omdat ze allemaal heel jong zijn, zit er geen vlees aan. Vangen en opeten is dus geen optie 😉. De camping staat vlak bij het strand, maar tussen ons en het strand liggen ook nog treinrails waar regelmatig een treintje overheen gaat. Oppassen bij het oversteken dus. Na de briefing gaan we met een man of tien pannenkoeken bakken en dat duurt met de nodige drank tot een uur of 22:00. Daarna gaan de luikjes dicht.
Dit is de eerste camping met fatsoenlijke WiFi, dus kan ik eindelijk mijn blog wereldkundig maken. Ik koop voor 7 dagen toegang voor de gereduceerde prijs van £5,- (normale prijs £15,-). Wonderlijk genoeg is ook hier de 4G-dekking dramatisch slecht (net als op de vorige campings): je raakt daardoor helemaal vervreemd van de buitenwereld. O.a. krantje lezen is er niet bij. Ik heb dus nog wat in te halen. Morgen met de motor op stap.

Dag 11 – dinsdag 26 juni – Barmouth
Het lukt maar niet om foto’s te uploaden naar de ‘’ waarbenjij.nu – site”; noch losse foto’s noch groepjes komen aan. Heel af en toe zie ik er één verschijnen maar die is weer net zo snel verdwenen. Jullie zullen het dus (voorlopig?) zonder foto’s moeten stellen. Als ik thuis ben, zet ik ze wel op mijn eigen site.

Vandaag hebben we een vrije dag en ga ik de omgeving verkennen. Met de verwachte 29 ⁰C is het wel even nadenken over het moment waarop ik dat ga doen …. Ik vertrek rond 13:00 en ga naar Harlech, een plaatsje op een rots dat bekend staat om z’n Harlech Castle. De weg er naar toe is heerlijk ‘winding’ en het is een genot om hier met de motor te cruisen: met de camper is dat een stuk minder vanwege de plaatselijk erg smalle weggetjes. Het Castle sla ik over: ik weet zo langzamerhand wel hoe zoiets er van binnen uitziet.
De motor doet het boven verwachting goed. Start direct, loopt als een trein, gebruikt geen olie en is in topconditie. Ik ben – tot nu toe, knock on wood – erg tevreden met deze aankoop van €800 !
Bij terugkomst blijkt dat iedereen (?) op de camping is gebleven: het is te warm voor veel activiteit. Ik ga met een groepje naar het dorp waar we zullen gaan eten. Het is best een stuk lopen en we slaan onderweg enkele restaurants over omdat ‘de restaurants verderop nog veel beter zijn’. Dat kan best zo zijn, maar omdat die allemaal dicht zijn, belanden we uiteindelijk toch in restaurant nummer 1 op steenworpafstand van de camping (nou ja, ze kunnen hier hééél ver gooien met stenen…). Goed eten (ijsje toe) en daarna traditie-gewijs borrelen en slapen. Morgen excursiedag.

Dag 12 – woensdag 27 juni – excursiesdag Barmouth e.o.
Vandaag excursie naar Prothmadog waarvandaan we – verrassenderwijs – een treinrit gaan maken naar Blaneau-Ffestiniog met – natuurlijk – en traditionele stoomtrein. Aan boord krijgen we koffie met cake die worden verzorgd door het al even traditionele personeel. Inclusief uitleg van ‘Robert’, gelardeerd met echte Engelse humor. Is niet voor iedereen weggelegd, maar heel leuk als je er van houdt. Ik vind het erg leuk. Na aankomst een wandeling bij tropische temperaturen in afwachting van onze lunch in een ‘Royal’ hotel. Die lunch blijkt te bestaan uit drie gangen waarvan het hoofdgerecht voornamelijk aardappels omvat. Daarvan blijft dus – bij bijna iedereen – meer dan de helft liggen. Vervolgens met de bus naar het National Slate Museum in Llanberis, waar we o.a. een demonstratie leisteenbewerking krijgen. En we bekijken de – niet meer in gebruik zijnde – fabriek met alle tools die destijds nodig waren. Echt mijn ding, al die – vervlogen – technische hoogstandjes: de belangrijkste aandrijving bestond uit een enorm waterschoepenrad dat alle andere gereedschappen (zoals zaagbank, draaibank en nog veel meer, aandreef. Wat mij betreft was dit het hoogtepunt van de dag. Terug naar de camping waar we besluiten om morgen een gezamenlijke maaltijd te organiseren. Drie dames uit het gezelschap nemen het initiatief en het hele gezelschap lijkt mee te doen. We gaan het meemaken …. Morgen vrije dag.

Dag 13 – donderdag 28 juni – Barmouth
Vandaag weer een rustdag die ik gebruik om de omgeving verder te verkennen (motor) en om een beetje te helpen bij de voorbereidingen voor de gezamenlijke maaltijd. Omdat iedereen meedoet en het ‘inschrijfgeld’ £2,50 bedraagt, is er dus een budget van £72,50 (29 deelnemers). Dat gaat niet lukken als de dames vrije hand krijgen, dus ik help hen een beetje terug naar de realiteit. Dat gaat goed: enkele mannen gaan de boodschappen doen – en dus moet er nauwkeurig worden omschreven wat er moet komen – en één dame gaat mee als ‘hulp’. Bij het afrekenen in de CO-OP supermarkt stopt de teller bij …..£73,50. Eén pond over budget dus en daar mogen we tevreden over zijn. Besloten is dat er twee hoofdgerechten komen: nasi en pannenkoeken (alweer?, ja alweer). Daarnaast een tonijnsalade en groene sla. En pindasaus. En als de voorbereidingen starten, komt het circus op gang: dié heeft nog dit en een ander heeft ook nog dat. Enfin, als het maar gezellig wordt. Na een avondje gezellig eten en drinken blijken er alleen nog 10 pannenkoeken en wat kleine restjes over: bravo voor de dames (en de eters ..). Die pannenkoeken eten we morgen wel op. Tevreden en volkomen lek geprikt door de muggen gaan we naar bed. Morgen excursie.

Dag 14 – vrijdag 29 juni – excursie naar Aberystwyth
Vandaag vertrekken we om 9:00 in de richting van Aberystwyth, waar we een stoomtrein zullen nemen naar Devils Bridge. Niet dus. In de omgeving van Devils Bridge blijken flinke bosbranden te woeden en dit deel van de excursie gaat daarom niet door. We stoppen ergens voor koffie en er wordt naarstig naar een alternatief gezocht: de Talyllyn Railway is het resultaat. Overigens blijkt dat in de omgeving van Manchester ook bosbranden woeden en dat daar zelfs het leger wordt ingezet om de boel in de hand te houden. Ja, deze weersomstandigheden (28+ graden) zijn ze hier niet gewend; normaal regent het hier veel en vaak. Aberystwyth blijkt een liefelijk dorpje waar we wat rondlopen en een hapje eten, deze keer op eigen kosten. Daarna met de bus naar de Talyllyn-trein die ook hier door vrijwilligers in stand wordt gehouden. Hier wederom smalspoor (ca. 70cm) dat er al ligt vanaf 1865. Er is intussen heel veel vernieuwd aan locomotieven, rijtuigen en de ca 10 km rails. Net als bij vorige ritjes gaat het allemaal heel rustig aan en als we boven komen staat de bus te wachten die ons terugbrengt naar de camping. Best leuke dag gehad, toch. Eten (overgebleven pannenkoeken dus), borrelen en proberen te slapen. Dat laatste valt al dagen niet mee vanwege de temperaturen, maar als je wacht tot een uur of 23:00, dan is het voldoende afgekoeld.
Morgen weer een vrije dag, wat ik een beetje veel van het goede vind. De periode in Barmouth mocht wat mij betreft wel wat korter zijn.

Dag 15 – zaterdag 30 juni – Barmouth
Vandaag de derde rustdag in Barmouth. Het is nog steeds – net als op het vaste land – tropisch warm en daardoor gebeurt er weinig. Ik ga nog een stukje touren – wat nog steeds heel leuk is op deze wegen en met dit weer – en de rest gaat naar Barmouth om boodschappen te doen en wat rond te wandelen. Verder zijn we in afwachting van de routebespreking om 17:00 en bereiden we ons voor op een lange rit (276 km) naar Charlbury. Ik heb met John afgesproken dat we de reisdagen zo kort mogelijk gaan houden en dat betekent dat we niet de route van ACSI, maar een alternatieve route volgen die weliswaar langer is maar grotendeels over de autosnelweg loopt. Het landschap kennen we nu zo langzamerhand wel en je moet op de smalle weggetjes heel erg blijven opletten om niet je spiegel – of meer – kwijt te raken aan een tegenligger.
De routebespreking is een deceptie: rommelig, onduidelijk en met foute informatie omdat de reisleiding met ‘een oude versie van het routeboek’ rondliep. En dat is vervelend omdat de route lastig en lang is en omdat verschillende mensen zich zorgen maken over de reis van morgen. Enfin, ze lezen dit zelf ook en wellicht kunnen ze er (nu of later) iets mee.

Dag 16 – zondag 1 juli – reisdag naar Charlbury
We gaan rond 8:45 weg, want Charlbury is een eind rijden. Vele reisgenoten hebben het ook wel gezien met de rustieke weggetjes en kiezen – net als wij – voor de motorways: eerst nog een stuk A494 en vervolgens M5, M54, M6 (zou tolweg à £11,- zijn maar dat blijkt niet het geval) en M40. En tenslotte toch nog een stukje ‘kruip door, sluip door’. En dan zijn we heel dicht bij het reisdoel van vandaag. Dat de route evengoed lastig is, blijkt uit het volgende. Ik rijd – zoals steeds – achter John en Jantine aan die zijn uitgerust met een vast navigatiesysteem, een extra Tom-tom en een kaart + routebeschrijving op de schoot van Jantine. Dan komt via de walkie-talkie de vraag van Jantine of ‘ik weet hoe we nu moeten rijden’. Dat weet ik niet maar ik geef aan dat ik denk dat we nog even rechtdoor moeten: prompt slaan ze links af. Enfin, we zijn er gekomen en het blijkt een camping in ‘the middle of nowhere’ op ca 30km van Oxford. De camping is van alle gemakken voorzien – zelfs gratis WiFi ontbreekt niet (de eerste keer gratis dus) – prima douches en toiletten en grote plaatsen. En twee ‘dorpjes van niks’ in de directe omgeving. Er wordt druk overlegd over morgen (gaan we wel of niet naar Oxford, en zoja, hoe) maar daar blijkt het laatste woord nog niet over gezegd. Na het eten voltrekt zich alsnog het ‘We zijn er bijna’ rampscenario: ze gaan (bij mij voor de camper nota bene) staan ‘jeu-de-boulen’. Enfin, je moet wat om ze bezig te houden en zo halen ze geen ander kattenkwaad uit …😉. We wachten af wat de dag van morgen gaat brengen.

Dag 17 – maandag 2 juli – Charlbury e.o.
De keuze is gemaakt: we gaan vandaag als groepje van 7 man naar Oxford. Eerst met 2 auto’s naar het station van Charlbury en vervolgens met de trein naar het centrum van Oxford. Als ik de kaartjes met 60+-korting wil kopen vraagt de man om een Engelse identificatie. Die heb ik natuurlijk niet maar zonder verder aandringen biedt hij daarna zelfs groepskorting aan: normale (60+)prijs is £6,60 en we komen nu uit op £4,35 per persoon.
EU of niet, de overeenkomsten met de Nederlandse NS zijn treffend: 15 minuten vertraging. Eenmaal in Oxford (treinreis van ca 20’) kopen we een kaartje voor een hop-on / hop-off bus, die een toeristische route door Oxford rijdt en waar je steeds kunt op- en afstappen. De tour is ‘guided’, wat betekent dat je een koptelefoontje meekrijgt waarmee je naar de uitleg kunt luisteren. De totale duur van een rondje is een uur, maar we stappen een paar keer uit om iets te bekijken en her en der wat te drinken. Oxford is voornamelijk universiteitsstad en de gebouwen liggen verspreid over de stad. Verder parken en musea. Leuk om een keer te bekijken maar in één dag ben je klaar. We laten ons adviseren m.b.t. een goed terras en we komen uit bij de Red Lion, waar op een groot scherm voetbal wordt getoond. Omdat Engeland nog in de race zit, zie je zo’n scherm op elk terras en zelfs op de camping hangen de TV’s buitenboord. We gaan om ca 16:00 terug en eten in ‘The Bull’ in Charlbury. Verder rustige avond op een rustige camping. Vanavond geen jeu-de-boules, want de mannen zijn nu even te moe voor deze intensieve sport.

Dag 18 – dinsdag 3 juli – excursie naar Cheltenham en Startford-upon-Avon
We vertrekken om 9:15 met de bus naar Cheltenham waarna een stoomtreinreisje volgt naar Toddington. De bus vertrekt op tijd, de trein niet want er is een wisselstoring waardoor de locomotief niet voor de wagons kan komen. Als het probleem na ca. drie kwartier uiteindelijk is opgelost zijn we in 15’ in Toddington. Daar wacht de bus, om ons naar Stratford-upon-Avon te brengen: de plaats waar Shakespeare woonde en werkte. Een alleraardigst stadje met een haventje waarin – heel smalle: fiscaal voordeel – woonboten liggen. We bezoeken het huis van de dochter van Shakespeare (ze is er zelf niet) en gebruiken daar vervolgens een ‘afternoon-tea’. Lekkere hapjes: als je van beneden naar boven werkt proef je eerst hartig en uiteindelijk zoet. Omdat er veel overblijft, gaat het restant mee in een doggy-bag (terwijl er toch echt niemand een hond bij zich heeft!). Om 17:30 terug op de camping. Koken hoeft wederom niet omdat we al uitgebreid hebben gelunched en we de afternoon-tea nog tussen de kiezen hebben zitten. Om 19:30 begint deel 2 van het jeu-de-boules en dit keer mogen de dames ook meedoen …. Omdat we morgen een vrije dag hebben, haal ik de motor alvast van de trailer, want dan is het touren en dorpjes bekijken geblazen. Dit wordt de laatste keer dat de motor er af komt, want er komen geen vrije dagen meer: het einde van deze vakantie komt in zicht.

Dag 19 – woensdag 4 juli – touren in de omgeving van Charlbury
Vandaag is de laatste keer dat ik met de motor op stap kan. We vertrekken (morgen, donderdag) weer en daarna komen er geen vrije dagen meer. Het touren is hier heerlijk maar ik heb de motor niet echt gebruikt om boodschappen te doen: te weinig bagageruimte en vaak ook niet nodig omdat ik onderweg boodschappen kan doen en/of met iemand kan meerijden om boodschappen te doen. Volgende keer gaat de tanktas mee.
De omgeving is echt leuk. Heel kleine dorpjes waar behalve een paar huizen niets staat worden afgewisseld met ‘stadjes’ waar kerk, supermarkt en pub elkaar opvolgen. Maar na een tijdje weet ik dat ook wel weer. Alleen de scenery blijf boelen: smalle wegen die slingeren door een wijds heuvelachtig landschap. Daar raak ik niet op uitgekeken. Terug op de camping druppelen de andere reizigers ook weer binnen. Bijna iedereen heeft deze vrije dag besteed met een bezoekje aan iets in de omgeving. Na de – inmiddels bekende – routebespreking wordt er nog even ge jeu-de-bouled door de mannen terwijl de vrouwen iets in elkaar flansen voor de reisleiding. Iets met kunstbloemen. Dat wordt morgen, na de reisdag uitgereikt. Je kunt merken dat de reis op z’n einde loopt: ik heb dit soort goed bedoelde initiatieven eerder meegemaakt. Morgen reisdag.

Dag 20 – donderdag 5 juli – reisdag naar Market Rasen
Vandaag gaan we naar onze laatste camping, ongeveer 80 km van Hull. De reis leidt voornamelijk over betere wegen en het schiet dus lekker op. Dat is na al die kronkelweggetjes ook wel weer lekker: die hebben we nu wel gezien. Leuk met de motor, minder met de camper en caravan. Ondanks het feit dat we hier al langer zijn, blijven de rotondes een obstakel: je kunt het verkeer (dat dus van rechts komt) slecht zien aankomen, omdat je als bestuurder links zit. Met een duopassagier gaat dat nog wel, maar alleen is dat lastig. Enfin, nog een paar dagen en dan mogen we weer rechts rijden. Verder deze dag weinig opzienbarends. Vóór de laatste routebeschrijving (die over de tocht naar Hull gaat) worden de kunstbloemen uitgereikt en die lijken wel in de smaak te vallen. Na een hapje en drankje kruipt iedereen z’n huisje weer in. Dat is inmiddels afgekoeld: dat gaat best snel nu. Morgen excursie en afsluitend diner. Daarover later meer.

Dag 21 – vrijdag 6 juli – excursie naar Lincoln, afscheidsdiner
Vandaag de laatste excursie. We gaan met taxi’s naar het station van Market Rasen en vervolgens met de trein (een gewone …) naar Lincoln. Daar bezoeken we eerst de kathedraal en hebben we vervolgens een paar uur vrij om Lincoln te bekijken. De weg naar de kathedraal loopt steil omhoog en is dan ook niet voor iedereen een pretje. En – eenmaal boven gekomen – ontdekken we dat het ook per bus had gekund (!). Een enkeling gaat later dan ook met de bus terug. De kathedraal is enorm en heel goed onderhouden. Dat onderhoud gebeurt nog steeds en kost volgens de bordjes bij de donatiepotjes £1M/jaar. Omdat het echt een enorm en ook mooi gebouw is, prachtig orgel en heel veel mooie glas-in-lood ramen, blijven we er best lang en drinken er koffie. Daarna dalen we af en komen met grote moeite verschillende schoenwinkels voorbij – de dames moeten immers shoppen, zeker als er 30% af gaat – en er worden dan ook flink wat schoenen gekocht. De meeste mannen hebben meer oog voor wandelend natuurschoon, hoewel dat soms ook erg tegenvalt: veel Engelse vrouwen zijn dik, véél te dik. Om ca 15:00 zelfde weg terug (trein, taxi’s) en we hebben tijd tot 19:00 om ons klaar te maken voor het afscheidsdiner. Een aantal avonden eerder heeft een paar artistieke dames een afscheidslied in elkaar gedraaid en hebben we dat zelfs – bij afwezigheid van de reisleiding – geoefend. Er is bovendien een inzameling gehouden voor een fooi. Als de oorlogskleuren ruimschoots zijn aangebracht, worden we om ca 18:45 weer door dezelfde taxi’s opgehaald en naar het dorpje gebracht voor het diner. Dat verloopt zoals mag worden verwacht en ik dat van eerdere reizen ken: knulligheid ten top maar allemaal heel goed bedoeld. Het eten is goed maar (te) weinig en de wijn is op rantsoen: je kunt net zien dat het glas nat is. Bier derhalve. Eenmaal terug op de camping moeten we later bijvoeden met nootjes, kaas en drank. Om 23:00 gaan de meeste lampjes uit en kunnen we dromen van ferries en rechts rijden.

Dag 22 – zaterdag 7 juli – naar huis.
Het is volgens de routebeschrijving nog 80 km naar Hull, waar we op de P&O-ferry kunnen stappen. Althans dat laatste hopen we. Gedrieën mochten wij héén via Zeebrugge en – ondanks stevige berichten van ACSI (die hebben we eerder gehoord) – laten we ons verrassen. En wat al eerder rondzong blijkt waarheid: ACSI maakt zich er met een koopje af door de reis deze avond te beëindigen. Dat betekent dat diner en ontbijt op de boot voor eigen rekening zijn. Way-to-go, boys, daar win je klanten mee!!
Omdat de terugreis identiek zal zijn aan de heenreis, sluit ik de blog hier af. Tenzij er nog iets spannends gebeurt, natuurlijk: dan horen jullie dat nog. Als ik de foto’s op mijn website heb staan, laat ik dat weten: kijken is natuurlijk facultatief. Ik dank iedereen voor de vele leuke reacties en wellicht tot volgend jaar (maar dan niet meer via ‘waarbenjij.nu’?).

Reisverslag van de vakantie 2017: Finland, St.Petersburg, Baltik, …

Je ontvangt dit bericht omdat je je hiervoor hebt aangemeld, of omdat ik dacht dat je het wel leuk zou vinden om mij te volgen op mijn reis door (o.a.) de Baltische Staten. Is dat laatste niet het geval laat het dan weten zodat ik je uit de mailinglist kan verwijderen.

Maandag 5 juni 2017

Het is vandaag dag -2. Waarom -2? Omdat de feitelijke reis begint bij dag 1 (donderdag 8 juni) en ik nog een aantal dagen nodig heb om bij het verzamelpunt te komen. Ik heb daarvoor 3 dagen uitgetrokken: het is 855 km naar Ebeltoft en ik ga uit van zo’n 300 km/dag. Hoewel ik daar direct weer vanaf wijk: ik ben vanmorgen om ca 10:00 uur vertrokken met als dagbestemming Hassendorf, dat ca 30 km ten zuidoosten van Bremen ligt en de dagafstand op iets meer dan 400 km brengt. Beter nu iets meer dan straks tijd te kort, denk ik.

Saai. Héél saai. Dat is de samenvatting van vandaag. 400Km snelweg is niet leuk maar rijdt wel lekker door. Daardoor kom ik rond 16:00 op de plaats van bestemming: Camping Stürberg in Hassendorf. Een soort familiecamping waar je voorbij rijdt als je niet weet dat ie er ligt. Niet te groot, niet te duur, uitstekende WiFi en een aardige beheerder. Die wel af en toe vergeet dat er moet worden beheerd: bij het opzoeken van de stroomaansluiting moeten eerst de nodige takken worden opgeruimd: “het groeit ook allemaal zo snel met dit weer”. Mooi plekje tussen de bomen gevonden wat met zich mee brengt dat ik TV-kijken vanavond kan vergeten. Maar ach, dat heb ik de laatste dagen al genoeg gedaan. Potje gekookt, borreltje gedronken en op tijd naar bed, want er is hier verder geen bal te beleven. Ook het aantal Nederlanders is zeer beperkt.

Morgen verder.

Dinsdag 6 juni 2017

Dag -1. Vandaag lijkt heel erg op gisteren. Omdat ik vandaag ca 240 km moet afleggen, zijn de binnenwegen geen optie en is het dus Autobahn geblazen. Verschil met gisteren is, dat ongeveer de helft van het traject “Baustelle” was. Wat, wonderlijk genoeg, nauwelijks tot files – en dus vertraging – leidde. Zelfs de file-beruchte Elbe-tunnel bij Hamburg leverde geen vertraging op: ik heb hier eerder wel eens een half uurtje stilgestaan …..

Ook een verschil met gisteren was het weer. Waar het gisteren nagenoeg continu zonnig was, was het vandaag overwegend bewolkt. Ook woei het hard: op de brug over het Kielerkanaal (dat de Noorzee met de Oostzee verbindt) stond een stormwaarschuwing en gold een snelheidsrestrictie van 60km/h.

Eindpunt van vandaag is Jarplund. Deens zou je denken, maar nee: Jarplund ligt nog in Duitsland. Weliswaar op steenworpafstand van Denemarken (de Noormannen konden hééél ver gooien, heb ik gehoord), maar toch. Een leuke camping die pas om 15:00 uur de poort opende, waardoor ik even moest wachten met mijn eerste drankje. Verder is hier niets te doen.

Samengevat heb ik dus twee saaie dagen achter de rug en zoals het er nu naar uitziet, geldt dat ook voor morgen. Ik heb in mijn beste Deens (!) alvast de camping besproken waar we bij elkaar komen, dus ik ben er klaar voor.

Nog even dag 0 doorworstelen en dan begint de pret (hoop ik)

Woensdag 7 juni 2017.

Dag 0. Denemarken staat bekend om z’n slechte weer. En omdat ik vlak bij Denemarken zat, kreeg ik daar gisteravond nog wat van mee: onweer en regen. Maar ach, een buitje voor het stof …

Alleen hield het daarmee niet op. Toen ik vanmorgen opstond regende het. En nu, rond 15:00 regent het nog steeds. En tussendoor regende het ook.

Denemarken is geen land om op vakantie te gaan. Dat viel bij de grens al direct op: er wilden veel meer mensen uit dan er in wilden. En degenen die er in wilden waren waarschijnlijk allemaal transit reizigers: vrachtwagens en campers.

Ik moet de hele E45 af tot aan Arhus, waar ik de 15 op ga. En die hele 180 km is er niets te zien. Maar dan ook werkelijk he-le-maal niets. Geen koe in de wei, geen kerktoren, geen dorpje. Zelfs geen konijn of een schichtige ree. Alleen gras, gras en nog eens gras. En af en toe een boom. En slechts met grote moeite ontwaar je een sporadisch benzinestation. Verder is de weg (en het hele land) zo vlak als een spiegel. De hoogteaanduiding op mijn GPS komt niet boven de 6,53 meter. Nou, dan is zelfs Nederland nog bergachtig ….De Denen zijn dan ook niet trots op deze weg: ze hebben daarom zelfs niet de moeite genomen om deze weg een eigen naam te geven (zoals wij de A2 = E35 kennen). Zoals ik al van meer kanten hoorde: Denemarken (m.u.v. Kopenhagen) = gas geven en wachten tot je er weer uit mag ….

Ik arriveer rond 14:30 op de camping in Ebeltoft, waar de reisleiding mij al met open armen – en dito paraplu – verwelkomt. Er zijn al meer (Duitse) gasten en ik doe een korte kennismakingsronde. Vanavond samen koffie met degenen die er al zijn. Nog even het Duitse woordenboek doorlezen en ik ben er klaar voor. Ik ben benieuwd …

De kennismakingsronde is de moeite waard. Zo zie ik snel wie er meegaan en wie een beetje op mijn golflengte zitten. Aardige mensen zitten er bij. Het blijkt dat er 10 Zwitserse koppels in het gezelschap zitten; de rest is Duits en Nederlands (de reisleiding en ikzelf). Nou kunnen Zwitsers best aardige mensen zijn, alleen je verstaat geen bal van wat ze zeggen. Zwitsers of Klingon: beide zijn niet geschikt voor communicatie met mij. Het verschil is, dat je dat van Klingon vooraf weet ….

En dan komen we op donderdag 8 juni, ook bekend als dag1. Die begint beter dan gisteren. Er is zelfs regelmatig zon te zien en de temperatuur komt ruim boven het vriespunt. Het grootste deel van de dag wordt besteed aan praatjes maken, beetje eten en nog meer praatjes maken. Want verder is Ebeltoft echt Deens: wegwezen …

Om 17:00 volgt de briefing waarin de reisleiding vertelt wat er gaat gebeuren, hoe dat gaat gebeuren, wanneer dat gaat gebeuren en wat voor rol wij daar zelf in spelen. Bottom line: common sense en een werkend navigatiesysteem zijn voldoende. En een Kreditkarte natuurlijk (jawel, we spreken nu alleen nog maar Duits met elkaar). We sluiten de dag af met een gezamenlijk diner. En een drankje…. en nog een drankje …..

Zaterdag 10 juni, Dag 3

Ik wordt gewekt door zonnestralen. ZONNESTRALEN !! Het belooft zelfs een prachtige dag te worden.

Omdat het vandaag ‘Ruhetag’ is, kan ieder zijns weegs gaan. Ik ga met een paar mensen op de fiets naar Varberg. Dat is ca. 8 km, zodat ik eindelijk wat beweging neem !!

Varberg is best leuk. Het ligt aan het water, heeft een leuke jachthaven en er is markt. Verder staat Varberg bekend om ‘het Fort’ dat rond 1300 is gebouwd en bescherming moest bieden tegen de Denen (zie foto).

Bij terugkomst wordt er natuurlijk weer geborreld en daarna gaat iedereen zijn potje koken. Bij mij staat macaroni op het menu.

En waar is vrijdag 9 juni dan? Vrijdag 9 juni – dag 2 – was een reisdag naar Varberg in Zweden. Eerst ongeveer 35 km van de camping naar de haven, vanwaar de Stenaline ons naar Varberg zal brengen. We zijn er allemaal ruim op tijd en na een vaartocht van 4 ½ uur meren we in Varberg af. Dan is het nog een paar kilometer naar de prachtige mega-camping Apelvikens.se. Omdat het ca 20:00 uur is als we daar aankomen wordt er niet meer gekookt en ga ik samen met een paar reisgenoten eten bij ‘Johns Place’, een goed steakhouse. Een paar biertjes maken de avond compleet (en duur) . En….tegen de verwachting in: het was de hele dag droog.

Zondag 11 juni, dag 4.

Vandaag hebben we een reisdag naar Gränna. De afstand is ca. 215 km dus we kunnen rustig aan doen. Omdat de reisleiding ons heeft verzocht om niet vóór 13:00 op de camping te zijn – zij moeten eerst nog kwartier maken – ligt iedereen om 10:00 uur nog te snurken. En dat is, gezien de weersverwachting (max 17 C, regen) nog niet zo dom.

Gränna is de ‘snoephoofdstad’ van Zweden en staat bekend om z’n rood/witte zuurstokken in de vorm van een wandelstok. Je ziet ze overal en je kunt ze dus ook overal kopen (foto).

Gränna ligt aan het Vättermeer. Dit meer, dat 128 bij 30 km groot is, is het op één na grootste meer van Zweden.

Wat onderweg opvalt is dat er zo veel Volvo’s rijden: ca. 1 op de 2 auto’s is van dat merk. Niet geheel verwonderlijk als je bedenkt dat ze hier worden gemaakt. Ze zijn dan wel niet gratis te verkrijgen, maar met 75 zegeltjes van de SmØrebrØd-verpakking en bijbetaling van KR 700, kom je – denk ik – een heel eind. Als je alle Volvo’s uit het verkeersbeeld weg-fotoshopt krijg je het beeld zoals op de foto.

De camping in Gränna is, zoals eigenlijk alle campings tot nu toe, goed uitgerust. Een groot verschil met Nederlands campings is, dat je hier een hele keuken ter beschikking hebt. Inclusief (elektrische) kookplaten, ovens, magnetrons en afwasmachine. Gemak dient de mens, zullen we maar zeggen. Verder is ook de WIFI dik in orde. Waar je ook op de camping staat, overal is dekking en voldoende snelheid.

Maandag 12 juni, dag 5

De reisleiding heeft al aangekondigd dat dit een saaie dag gaat worden. Ruim 280 km snelweg naar Stockholm. Niets te beleven, saai, saai, saai. Maar wel, op een enkele bui na, droog. En ca. 15 graden. Dat is – als ik het goed begrijp – ongeveer de helft van wat in +31 heerst.

Morgen gaan we – met de metro – naar Stockholm.

Dinsdag 13 juni, dag 6

Stockholm. Ondanks de regen is Stockholm echt de moeite waard. In vele steden van Europa is tijdens WOII veel kapot gebombardeerd, maar dat is niet het geval in Stockholm. Daarom heeft Stockholm nog heel veel prachtige oude gebouwen die de moeite van het bekijken waard zijn, zoals de bunker en regeringsgebouwen die stammen uit tijden ver vóór WOII. Enfin, bekijk zelf de (deels gejatte) foto’s maar.

Na terugkomst op de camping op tijd naar bed, want morgen moeten we om 05:00 vertrekken om tijdig bij de ferry naar Finland te zijn.

Woensdag 14 juni, dag 7

Vandaag een prachtige tocht gemaakt van Stockholm (Zweden) naar Turku in Finland. Omdat Zweden uit ca. 270.00 eilanden bestaat en Finland er ook wat van kan (schattingen liggen tussen 20.000 en 50.000), is deze vaartocht één lang, 11 uur durend plezier: de tocht slingert zich tussen honderden eilanden door. Echt de moeite waard. Het weer, zonnig en ca. 20 graden, maakt het feest compleet. Echt een genot om dit mee te maken. Verder is prettig dat we stroom aan boord hebben: we kunnen de koelkast dus aan laten staan en alles wat ik vooraf heb klaargemaakt en in de diepvries heb bewaard, blijft goed. Bij aankomst in Turku (om 19:15: het is hier 1 uur later dan in Zweden) rechtstreeks naar de plateau-camping in Naantali (foto). Iets primitiever dan voorgaande campings, maar prachtig in de bossen gelegen. Omdat we een uitgebreid buffet-diner aan boord hebben gehad, kunnen we nu toe met een paar boterhammetjes: mijn buren maken daar wat lekkere hapjes van en de avond is compleet.

Donderdag 15 juni, dag 8

Vandaag is een ‘Ruhetag’ met prachtig zonnig weer en een temperatuur van ca. 20 graden. Dat is op deze camping helemaal geen straf. Beetje het dorpje Naantali inlopen, beetje de was doen de camper maar weer eens schoonmaken en lekker aan het meer zitten dat tegen de camping aanligt. Prima zo.

Lieve lezertjes,

Jullie reacties worden zeer op prijs gesteld. Dank daarvoor. Het geeft me het idee dat mijn blogje wordt gelezen en dat jullie zelfs – een beetje – meeleven. Dus: hoe meer reacties, hoe leuker ik dat vind.

Enfin, nu eerst nog even terug naar gisteravond (dag 8).

Ik zit bij de camper van de buren en plotseling zie ik een konijn, ter grootte van een hond, in warp-speed zigzaggend op ons afkomen. Op het laatste moment schiet het dier naar links, richting mijn camper. Omdat ik geen zicht heb op mijn zijdeur, rijst de vraag: is die deur dicht. Antwoord nee. Volgende vraag: zit het muggenhor ervoor. Antwoord: geen idee.

Ik zit lekker aan de borrel, dus ik onderneem geen actie.

Een klein half uur later komt er een hert zigzaggend tussen de campers door; het benadert ons eerst van links en volgt daarna dezelfde weg als het konijn. Opnieuw dezelfde vragen als voorheen, opnieuw dezelfde antwoorden. Ik zit nog steeds lekker te borrelen dus geen actie.

Als we zijn uitgeborreld ga ik terug naar mijn camper en ontdek dat ik bezoek heb. Oeps. Wat doe je met zo’n beest. Vangen en gereedmaken voor de BBQ van morgenavond of verjagen. En bij beide opties geldt dan natuurlijk: hoe?

Ik kies voor de eerste optie en ga aan de gang om het beest met een vliegenmepper (je moet toch wat….) te lijf te gaan. Na een langdurige achtervolging in de camper heb ik het beest dan eindelijk in een hoek gedrongen en kan ik hem de genadeklap geven.

Waarna tenslotte de hamvraag volgt: is muggenvlees wel lekker op de BBQ?

Vrijdag 16 juni, dag 9.

Ik heb vannacht niet zo goed geslapen. Niet alleen heb ik van herten en konijnen gedroomd, ook wordt het maar niet donker. We zitten inmiddels tegen midzomernacht aan en dat betekent dat het hier ‘s-nachts eigenlijk de hele nacht (een beetje) licht blijft. Straks, als we nog noordelijker gaan zal dat nog wel toenemen, maar het verschil met +31 is nu al aanzienlijk.

De midzomernachtfeesten worden hier overigens niet op 21-, maar op 24 juni gevierd; dat gaan we nog meemaken.

Om 9:30 uur werden we door een bus opgehaald voor een dagje ‘Ausflug’ naar Turku. Het belooft een prachtige dag te worden: droog en ca. 21 graden. Wat wil je nog meer.

Eigenlijk zijn er maar twee dingen echt bekend van Turku: de Burcht en de Dom. En die hebben we dan ook beide bekeken. Leuk zijn de verhalen die we (m.n. bij de Burcht) horen over Zweedse bezetting, Russische inmenging etc. en overal kom je weer de verhalen van die Deense machtswellustelingen tegen. Nou, dat is tegenwoordig wel over.

Het middagprogramma omvatte een bezoek aan het Luostarinmäen käsityöläismuseo (Handycraftsmuseum); een authentiek dorpje waar je kon zien hoe de mensen een paar eeuwen geleden leefden en hun beroep uitoefenden. Best leuk, ware het niet dat de handcrafstmannen net allemaal op vakantie blijken te zijn en je alleen de huizen, kamers en werkplaatsjes kon bekijken. Niet echt iets voor lange mensen overigens: de gemiddelde Fin zal toen niet groter dan 1.40m zijn geweest, denk ik.

‘s-avonds een Amerikaanse BBQ (waar iedereen zijn eigen eten en drinken meebrengt) die tot in de kleine uurtjes doorging. Ach, morgen hebben we een korte reisdag, dus dat wordt geen issue.

Inmiddels ontstaan er wel groepjes. De Zwitsers zijn behoorlijk close, waarschijnlijk omdat ze elkaar zo goed kunnen verstaan. De Duitsers verstaan de Zwitsers maar half en het Nederlandse trio heeft – begrijpelijkerwijs – nog meer moeite om ze te verstaan. Na drie keer ‘Bitte’ heb ik nog steeds geen idee wat de beste M/V bedoelt. Ook zijn er een paar mensen (singles) die buiten de groep vallen (of zichzelf buiten de groep stellen): niet zo fijn. Gelukkig hoor ik daar niet bij. Ik versta het Duits meestal goed/voldoende en weet op de juiste momenten ‘Ja’ of ‘Nein’ te roepen en/of instemmend te knikken. Het spreken is wat lastiger, – maar gaat allengs beter – maar daar word ik doorgaans goed mee geholpen. En de indruk wekken dat ik precies weet waar het over gaat, is ook een kunst ….

Zaterdag 17 juni, dag 10

Vandaag is een reisdag. Er staat een korte trip van ca 150km naar Pori op het programma. Onderweg is er één bezienswaardigheid: Rauma. Rauma ligt ongeveer halverwege op de route en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO vanwege haar ca. 600 bontgekleurde, houten huisjes. Als je Rauma binnenloopt (de camper staat aan de rand van het dorp geparkeerd) valt direct de wonderlijke combinatie op: al die grappige huisjes met daarvoor moderne auto’s geparkeerd. Het ziet er niet uit.

Na even snuffelen op de markt (ca. 5 kraampjes) en een verrukkelijke cappuccino op een terrasje (ja, het is prima weer) gaan we maar gauw verder.

Vlak voor Pori staat een LIDL dus ga ik hier de voorraden aanvullen. De prijzen van veel producten zijn – in tegenstelling tot de verwachting – vergelijkbaar met +31. Behalve alcoholhoudende drank natuurlijk.

De camping ligt ca. 20 km voorbij Pori, dus stappen is er vanavond niet bij. Nog even diesel tanken voor €1,24/ltr en we zijn klaar voor morgen. De camping is een TOP-camping (althans, dat vinden ze zelf) en is mooi aangelegd met grote plaatsen. Het kenmerk TOP houdt echter niet in dat er WIFI is en vanwege de bomen is er ook geen TV. Een wandelingetje langs het strand rondt de dag af, zodat we morgen verder kunnen.

Zondag 18 juni, dag 11.

Het weer is vandaag minder. Niet te warm, wel buiig. Omdat we opnieuw een reisdag hebben – deze keer 225 km – heb ik daar niet zo’n last van: je zit toch het grootste gedeelte achter het stuur. Het is een prachtige route – vnl. rijksweg 23 – die ons van Pori naar Keuruu brengt. De hele weg is tweebaans, glooiend en omzoomd door bossen. Met op bijna elke 5 km een waarschuwingsbord voor overstekende elanden. Je zou dan verwachten dat je op die ruim 200 km toch minstens één zo’n beest ziet, maar nee hoor, de lafaards laten zich niet zien. Ook niet aan anderen overigens, hoor ik later. De reisleiding heeft een bonus in het vooruitzicht gesteld voor degene die het eerst een foto van een eland maakt, dus ‘s-avonds zien we verschillende foto’s van elanden: allemaal van internet geplukt. Die tellen dus niet mee: je moet er zelf ook op staan waarbij je de eland bij de horens vast hebt.

Opnieuw een camping met bomen (dus weer geen TV) en voor WIFI moet je zo’n beetje op de schoot van de receptioniste gaan zitten, anders is er geen dekking. En hoewel er op die schoot plaats genoeg is, heb ik daar toch maar vanaf gezien.

Om 19:00 uur staat er weer een gezamenlijke maaltijd op het programma. Deze keer een echte Finse specialiteit: pizza. Maak je zelf maar een voorstelling hoe het proces verloopt als 37 mensen zelf hun pizza mogen samenstellen. Je mag 4 ingrediënten kiezen (uit 30 mogelijkheden) en de bediening zal wel onthouden welke pizza dan jouw keuze was …. Enfin, de laatsten kregen hun pizza rond 21:30 uur.

Toen ik net begon met camperen, vond ik het maar onzin om de camper met zijn voorwielen op een verhoging te rijden. Weliswaar staat de Ducato iets voorover, maar zo dramatisch is dat niet.

Als de grond echter zelf ook een beetje afloopt, ziet het plaatje er anders uit. Het effect kan aanzienlijk sterker zijn en dan ligt mijn hoofd ineens 15 cm hoger dan mijn voeten en glijd ik naar beneden. Ik heb dat één keer geprobeerd en moest toen de volgende ochtend eerst mijn slip onder mijn oksels vandaan peuteren: vanaf nu gaan de verhogers er standaard onder.

Vandaag, maandag 19 juni, dag 12, is het ‘Ruhetag’. En dat betekent in dit geval ook echt Ruhe. In Keuruu is niets, maar dan ook helemaal niets te beleven. Het wordt zelfs in de reisgids niet genoemd. Op internet-reisgidsen is nog sprake van een kerk en een museum, maar dan houdt het toch echt op. Waarom we hier dan zijn? Omdat de afstand Pori – Kuopio te groot is voor één dag. Want na morgen, als we naar Kuopio gaan, dan gaat het gebeuren ….

Dinsdag 20 juni, dag 13

Ik werd vanmorgen wakker door het zachte tikken van de regen op het zolderraam. Ja, ik heb een zolderraam. Sterker nog, ik heb er drie. Dat belooft niet veel goeds. Maar ja, zoals eerder gemeld, bij een reisdag is dat niet heel erg, want je zit toch voornamelijk achter het stuur. 204 km asfalt-lint dat tussen bossen en meren doorloopt. Met weer op elke 5 km een waarschuwingsbord tegen overstekende elanden: opnieuw geen enkele lafbek gezien. Prachtige natuur, maar wel nat. Want het zachte tikken is inmiddels overgegaan in echte regen en die houdt de eerste 120 km aan. Daarna wordt het droog en ik kom met zon aan op de camping in Kuopio; ondanks deze zon blijft de temperatuur op 15 graden steken.

Maar daarmee is de dag niet klaar. Er staan nog een ‘houthakkershow’ en een echt Fins buffet op het programma. Bij de houthakkershow wordt echter weinig gehakt: het blijkt een boer-met-hoed die op een dikke houten boomstam op het water evenwicht kunstjes doet. Of althans, dat probeert want hij gaat verschillende keren kopje onder. Ach, de bedoeling is goed en wat hij presteert kan ik hem niet nadoen. Daarna volgt het buffet-diner dat echt goed smaakt en zeer gevarieerd is: veel vis en groenten. En het eerste drankje is inclusief. Enkele gasten hebben echter aan één glas wijn niet genoeg en bestellen een tweede à raison van €5,16. En dat valt nog mee, want bij het pizzadiner van gisteren kostte een glas huiswijn €10 (!!). Tussendoor worden we getrakteerd op een andere boer-met-hoed die, samen met zijn dochter, folklore in stand houdt door met accordeon en viool, muziek te maken: tot en met de ‘Tulpen uit Amsterdam’. De sfeer zit er goed in: één van de Zwitserse vrienden begint zelfs te jodelen en de rest zingt uit volle borst mee. Ach je kent dat wel van de Oktoberfesten in Duitsland.

Woensdag 21 juni, dag 14

Vandaag is het ‘Ausflugtag’ naar Kuopio. We vertrekken om 9:30 met de bus, om in Kuopio de Puijo toren (foto) te bekijken. Vervolgens een bezoek aan een Russisch-Ortodoxe kerk waarna we op de markt worden losgelaten en we de middag (tot 14:30 uur) ter vrije besteding hebben. Omdat het vandaag de langste dag is, gaan we zelf een Midzomernachtfeestje bouwen. Er wordt een grill opgezet en er wordt voor wijn en bier gezorgd. Ik heb zelf vanmiddag al een flinke kotelet gekocht, dus honger ga ik niet lijden. Vanaf 19:00 ‘geht’s los’. Helaas blijkt niet iedereen mee te doen en bovendien is het steenkoud. We zitten in een soort prieel rondom een kampvuur en er zijn verschillende BBQ’s meegebracht. Met allerlei kunst en vliegwerk wordt de wind zoveel mogelijk buiten gehouden, zodat het toch nog dragelijk wordt. En dan wordt het toch nog gezellig en gaat het door tot laat in de avond. Dat het weer niet donker wordt, was al bekend. Morgen vrije dag.

Donderdag 22 juni, dag 15

Deze vrije dag heb ik besteed door nog eens naar Kuopio te gaan – deze keer op de fiets. Het weer is redelijk, d.w.z. droog maar koud: ca. 11°C. Ik begrijp dat het in +31 ruim drie keer zo warm is; ik weet in zo’n geval niet wat ik dan liever heb …..Zoals ik de vorige keer schreef, verbaast het mij dat de internet-toegang hier zo slecht is. Het vorige bericht kreeg ik überhaupt niet via WiFi de deur uit (het leek er op dat deze site door de Campingeigenaar was geblockt (zoja, waarom dan?) dus ben ik overgegaan op Tethering, hetgeen – voor de leken – wil zeggen dat de verbinding via mijn mobiele telefoon verloopt. Werkt dus ook, maar gaat wel van mijn bundel af. Maar ach, omdat de kosten van internationale roaming zijn afgeschaft, zit ik daar niet zo mee.

Tot o ver was het onderdeel ‘Techniek’.

De rest van de dag poetsen en alles en nog wat aan- en bijvullen. Morgen reisdag naar Ruunaa, waarvan is verteld dat het er (erg) primitief toegaat. We blijven dan ook maar kort: zaterdag raften en zondag verder. Ruunaa gaat ook het noordelijkste puntje van deze reis worden.

Vrijdag 23 juni, dag 16

Bij de dagelijkse routebespreking, gisteren, is duidelijk gemaakt dat we morgen naar Ruunaa gaan en dat er een tussenstop is aangeraden bij het Bomba-haus: een traditioneel Fins houten huis. In het routeboek dat we hebben ontvangen, is elk traject tot in de puntjes beschreven, maar omdat iedereen een navigatie-apparaat (‘Navi’) heeft, kijkt bijna niemand naar de papieren route. In dat zelfde routeboek staat ook van elke camping het adres, aangevuld met de GPS-coördinaten. Echter, voor de camping in Ruunaa staan de coördinaten wèl, maar het adres nièt correct weergegeven. Als je het adres volgt, kom je 200 km zuidelijk van Ruunaa uit. En dat gebeurt dus ook bijna: een aantal medereizigers komt er pas op het allerlaatste moment achter dat het boek vermeldt dat er 220 km wordt gereden en de ‘Navi’ meldt dat het er 261 worden. Oeps, daar klopt dus iets niet. Foutje !! Ook bij aankomst in Ruunaa moesten we uitkijken, want je kunt de Russen hier bijna ruiken en mocht je toevallig per ongeluk de grens over gaan …

De camping blijkt inderdaad primitief. Weliswaar midden in de bossen en langs de prachtige rivier Ruunaan, maar met 3 toiletten en 2 douches (voor de heren) is het wel erg mager. Van WiFi hebben ze wel gehoord, maar ze weten nog niet wat het betekent. Maar goed, daarvoor zijn we ook niet hier: morgen gaan we raften. Met een weersverwachting van 15°C en bewolkt weer lokt dat niet iedereen: een aantal medereizigers houdt het voor gezien en gaat niet mee.

Zaterdag 24 juni, dag 17

Om 10:00 staan er busjes gereed die ons naar de startplek brengen. Daar ligt voor iedereen een zwemvest, een poncho en een stel laarzen klaar: het kon wel eens vochtig worden …..

Dat we nat kunnen worden wordt nogmaals omstandig uitgelegd en, mocht de rivier niet meewerken, dan zorgen de schippers daar wel voor. Ik heb al eens eerder geraft en weet dus waar je het beste kunt zitten om zo min mogelijk te verzuipen. De mensen die dit niet kennen wordt aangeraden vooral voorin te gaan zitten ‘omdat het uitzicht daar zo goed is’. We gaan met drie boten met elk ca. 10 man op pad en komen al snel bij een waterval. “Dit is een kleintje om er aan te wennen” is de boodschap en het water komt al met bakken over. Met een bloedgang (ca. 35km/h) naar de volgende, die inderdaad groter en steviger is. Inmiddels is er – bij de meesten – niet veel meer droog en gaan we af op nummer 3. Die is zo leuk dat we die ook nog maar een keer stroomopwaarts nemen. Nou, daar is geen poncho tegen bestand. Na nummer 4 en 5 leggen we aan voor een ‘Karelische-wildernis-lunch’ en kunnen de kleren drogen. Ik ben één van de weinigen die redelijk droog is gebleven en wil dat graag zo houden. Dat na de lunch nog een waterval van ca. 1,2km lengte volgt, merken we pas later: vooral de – nieuwe – mensen die voorin zitten. Al met al een topdag met mooi zonnig weer en een graad of 17. Vanavond op tijd naar bed want we moeten morgen een kleine 300 km rijden.

Zondag 25 juni, dag 18

Zoals gezegd, vandaag een reisdag. 300 saaie kilometers naar Juva. Regen en koud. Zo langzamerhand ken ik dit soort wegen wel: bomen, meertjes, tweebaans en meestal maximaal 80 km/h. En geen eland te bekennen. Voor wat betreft de snelheid: ik vind met deze camper 80 km/h wel een mooie snelheid. Als je harder rijdt trilt, piept, kreunt en kraakt het aan alle kanten en bovendien begint de Ducato te zuipen. Niet doen dus. Dat betekent wel dat je niet alleen voor jezelf rijdt, maar dat ook voor anderen doet: mensen die achter je zitten zien niks en het is dus aan mij om aan hen aan te geven als ze er langs kunnen – dmv een paar keer knipperlicht naar rechts. Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Daar moet je nog goed mee uitkijken want de bochten zijn er niet alleen horizontaal, maar ook verticaal !! Ik heb geen idee wie er aansprakelijk is als ik het fout aangeef en het nèt niet gaat; ik denk dat de bestuurder zelf verantwoordelijk is, maar leuk zou dat niet zijn. Onderweg nog het Valamo klooster aangedaan (foto) dat een copie is van het originele klooster dat stond op een eilandje in het Ladoga meer, waar de monniken destijds werden weggejaagd.

Enfin, aardige camping waar we, net aangekomen, worden verrast op een pittige onweersbui.

Maandag 26 juni, dag 19

Ik ben nu drie weken onderweg en het bevalt nog steeds prima. De camper heeft inmiddels ruim 2600 km op de klok staan en hij loopt als een zonnetje. Het zou wel leuk zijn als dat zo blijft.

Vandaag heb ik 4 excursies gehad: 1. naar de grootste houten kerk ter wereld in Kerimäki, 2. naar een bosbouwmuseum, 3. naar Savonlinna en 4. tenslotte was er een boottochtje van ca 2 uur. Over die kerk in Kerimäki: het is ongelooflijk dat men toen (ca 1845) al in staat was om zoiets neer te zetten. Het ding is 45 m lang, 42 m breed en 37 m hoog en heeft 3400 zitplaatsen, uitbreidbaar tot 5000. Waarom dan zo’n grote kerk in een dorpje met ca 5000 inwoners? De legende vertelt dat de architect in feet rekende en de bouwer dacht dat het om meters ging. Ja, dan schiet het lekker op ….

Het bosbouwmuseum is zeker de moeite waard geweest: omdat hout heel belangrijk is voor Finland, wordt aan bosbouw veel tijd en moeite besteed. Alles wat met bosbouw te maken heeft, is daar te zien. Van heel lang geleden tot heden. Jammer dat de excursie wat aan de korte kant was. Savonlinna ten slotte was vroeger belangrijk voor Finland in de strijd tegen de Russen, maar stelt nu niet veel meer voor. De burcht is bekend (foto).

Morgen een reisdag naar Laaparanta en daarna gaan we naar St. Petersburg.

Dinsdag 27 juni, dag 20

Vandaag een korte route naar Lappeenranta (ik heb dat eerder fout opgeschreven: het heet werkelijk Lappeenranta). De route is wat minder saai, omdat de weg veel slingert en stijgt en daalt. Voor de motor zou dit een fantastische route zijn, ware het niet dat het regent en de weg veel slechte plekken heeft. De route is met 165 km, kort te noemen. Op de camping in Lappeenranta blijven de campers en caravans staan als we naar St. Petersburg gaan. We staan – met het oog op inbraak – op een afgesloten veldje tegenover de receptie. Ik hoop dat dat helpt. Tijdens onze afwezigheid blijft ook stroom beschikbaar, zodat de koelkast aan kan blijven. WiFi is, zoals ook bij vorige campings, alleen in de buurt van de receptie redelijk. Voordat ik vertrok, wilde ik nog even bij de kapper langs, maar dat is er niet van gekomen. Omdat mijn haar flink is gegroeid (door de regen, natuurlijk) vertel ik aan een medereiziger dat ik op zoek ga naar een kapper. Hij meldt dat zijn vrouw dat altijd doet en dat ik wel kan aansluiten. Toppie. Lekker kort, klaar voor de zomer. Inmiddels is er een heel contingent vreemde vrachtauto’s aangekomen waaronder ook verschillende Nederlandse. Dit is een rondtrekkend ‘circus’ dat van mei tot oktober door heel Finland trekt om specifieke, land-eigen zaken aan de man te brengen. Voor NL is dat natuurlijk kaas, maar wonderlijk genoeg ook salami en snoep. Het circus blijft hier tot en met zondag, dus we kunnen er dan nog even gaan kijken.

s-Avonds nog met z’n 3-en met de bus de stad in om daar te eten.

Morgen een vrije dag.

Woensdag 28 juni, dag 21.

Na vandaag zijn we halverwege !! Dat gaat sneller dan gedacht. Hoewel het weer er alles aan doet om deze dag hééél lang te laten duren (het regent zo’n beetje 80% van de tijd) laten we ons niet uit het veld slaan en gaan we inpakken voor ons verblijf in St. Petersburg. En ng even wat inkopen doen bij de LIDL. Hier merk je dat we heel dicht bij de Russische grens zitten: het stikt hier van de Russische auto’s die worden volgeladen met Fins eten; kennelijk hebben ze dat in Rusland niet of alleen van mindere kwaliteit. Vanavond nog een briefing met do’s en dont’s voor ons verblijf in St. Petersburg. We krijgen de volle tijd een gids mee die morgen ook met ons op de boot stapt en daar een en ander zal uitleggen. Het wordt wel vroeg dag, want we moeten om 6:45 bepakt en bezakt klaar staan. Daarna met busjes naar de boot, papieren/paspoort controle, check-in en vertrek. Daarover later meer.

Donderdag 29 juni, dag 22

We vertrekken om 6:45 om rond 7:15 in te schepen op de MS-Carelia die ons naar Vyborg in Rusland moet brengen. Paspoortcontrole en inschepen verlopen vlot en we zijn rond 7:30 onderweg. De tocht naar Vyborg gaat over het Saimaa kanaal. Dit kanaal is 40 km lang en bevat 8 sluizen om een hoogteverschil van bijna 80 meter te overbruggen: ca 10 meter per sluis dus. En dat is best veel. Onderweg hebben we volop zon en de temperatuur is aangenaam. Om 12:00 uur is er een lunch aan boord en we komen om 13:10 aan in Vyborg. Daar begint Rusland. En dat merk je. We wachten eerst 45’ voordat we van boord kunnen en daarna begint de tergend langzame paspoortcontrole. Vooraf moesten we een formulier invullen dat aan de douane moet worden afgegeven (vergelijkbaar met de entry in de VS) en dat formulier wordt door een nors kijkende dame uitgebreid bekeken. Dan nog een paar keer naar mij om te zien of ik het wel echt ben en dan opnieuw gesnuffel in paspoort en formulier. Kennelijk blijkt uiteindelijk dat ik toch niet bij de KGB sta geregistreerd en ik mag door. En dat 37 keer dus. Vyborg ziet er oud, versleten en verlopen uit; precies zoals je je een Russische stad voorstelt. De bus inclusief lokale gids staat klaar en de gids waarschuwt direct voor twee zaken: het levensgevaarlijke verkeer en zakkenrollerij. Ook meldt hij dat het al 15 jaar geleden is dat hij een rondleiding in het Duits heeft gedaan; omdat we bijna geen woord verstonden van wat hij vertelde, geloofde ik dat direct. En die gids hielden we voor de volle drie dagen ….Aangaande het verkeer had hij ook gelijk: een tweebaans gebruik je hier alsof er drie banen zijn en soms is dat wel wat benard. Onze bus rijdt dan ook vnl. op de vluchtstrook. Verder valt op dat de snelweg naar St. Petersburg (M10/E18) prima is en dat je hier het beste Diesel kunt tanken: Ru 39 / ltr (ca. €0,60). Aan standbeelden van Lenin onderweg is tenslotte ook geen gebrek. Het Vasilievsky hotel in St. Petersburg is prima. Alles wat je van een goed hotel verwacht is aanwezig, inclusief gratis WiFi, moderne liften en goed Engels-prekend baliepersoneel. Niets op aan te merken dus. Na een klein hapje eten is er ‘s-avonds nog een rondvaart excursie; na een half uur op de verkeerde plaats op de boot te hebben gewacht, was dit – ondanks onverstaanbare uitleg – een succes.

Vrijdag 30 juni, dag 23

Het programma voor vandaag omvat een wandelexcursie door St. Petersburg en een (naar keuze) bezoek aan de Hermitage of Peterhof. Ik heb voor de Peterhof gekozen. Na een prima ontbijt lopen we om 9:00 als ganzen achter onze onverstaanbare gids aan. Paraplu in de hand, maar die blijken we vandaag niet nodig te hebben: ijsmuts wel. Alles hier is groot, groter en grootst. St. Petersburg heeft niets te lijden gehad van WOII en dat merk je. Pracht en praal voeren de boventoon: heel anders dan Vyborg dus. Deze stad is modern (heeft bijv. bijna alle stoplichten voorzien van down-counters) en lijkt in veel opzichten op Amsterdam: geen wonder, want Peter de Grote heeft ook een tijdje in Amsterdam gewoond om daar te leren hoe het moet. Aan kanalen dan ook geen gebrek. De hoofdader is de rivier Neva en alles komt daar op uit. Dit moet je zien. Beschrijven is lastig en dat ga ik dan ook niet verder proberen. Als ik terug ben, kunnen liefhebbers de foto’s op mijn website vinden.

De Peterhof – zeg maar zomerverblijf van Peter de Grote – is te bereiken per draagvleugelboot die er ca. 30 minuten voor nodig heeft. Het waait stevig maar daar heeft de boot geen moeite mee. Waar St. Petersburg zelf al ‘overdone’ is, geldt dat nog veel meer voor de Peterhof. Dit park, dat veel weg heeft van Versailles is overdone, overdone en nog eens overdone. Het ene paleis nog groter dan het ander en overal praal. Werkelijk absurd. Enfin, bij terugkomst ook hiervan foto’s op de website. Na het bezoek varen we weg en na 20 meter valt de motor van de boot uit. Bij – inmiddels – windkracht 6 is het best leuk om te zien hoe de bemanning dit oplost. We worden uiteindelijk met een andere boot teruggebracht.

s-Avonds eten in het hotel. Voor een rekening van €20 voor diner + 2 bier hoef je het in ieder geval niet te laten.

Zaterdag 1 juli, dag 24

Om 9:30 beginnen de ganzen weer te lopen en bekijken we – in de stromende regen – nog de Peter en Paul burcht. Nou ja, bekijken: zo snel mogelijk een restaurant vinden om daar koffie te drinken en op de bus te wachten.

Bij aankomst in Vyborg hebben we nog wat tijd over en zien we opnieuw de troosteloosheid van een Russische stad. De boottocht terug (8 sluizen, nu omhoog) verloopt vlekkeloos en het weer wordt beter naarmate we Finland naderen. We komen dan ook met zon aan. Na een goed buffet rond 19:00 komen we om 22:00 aan in Lappeenranta. Alles staat er nog net zo als toen we vertrokken, dus borreltje en naar bed. Morgen vrije dag en daarna reisdag naar Helsinki.

Zondag 2 juli, dag 25

Ik ben vandaag nog een keer naar downtown-Lappeenranta geweest. Op de fiets deze keer, omdat het prima weer was. Er was de Europamarkt en op het strand hadden kunstenaars zich uitgeleefd door zandsculpturen neer te zetten (foto’s). Knap werk van die mannen; dit moet blijven staan tot eind juli. De Europamarkt werd heel druk bezocht en was zoals elke markt nauwelijks interessant; onze Nederlandse vrienden stonden er met kaas en salami en deden goede zaken. Verder weinig te beleven en dus terug naar de camping.

Inmiddels ken ik het reisgezelschap aardig goed en kan ik de schapen van de bokken scheiden. Met sommigen (alle Zwitsers) heb ik totaal geen contact maar met de rest kan ik redelijk tot goed overweg. Ik had het al eerder over een paar buitenstaanders en inmiddels is daar een vast groepje klagers en zeurders bij gekomen. Het is nooit goed, ze snappen het niet, ze weten het niet of ze zijn te dom (of elke combinatie van vorenstaande). Iemand gaf dat treffend weer met de opmerking dat “sommige mensen hun hoofd alleen hebben om er voor te zorgen dat hun lichaam niet vol water loopt”. Het is een mirakel dat iedereen toch elke keer de camping weer weet te vinden: de routebespreking (hier wordt de route naar de volgende camping tot in detail uitgelegd, inclusief eventuele bezienswaardigheden) is nog niet afgelopen of men begint aan elkaar te vertellen hoe de route van morgen er uitziet. Het kan twee, drie keer verteld worden: ze luisteren niet, ze lezen niet en het is daarna de schuld van de reisleiding – die ik zelf overigens nog niet op fouten heb kunnen betrappen (ja, ze lezen mee, vandaar ;). Het lijkt veel op mijn lesjes bij Seniorweb: oude(re) mensen luisteren niet, lezen niet en zijn ook nog eens stronteigenwijs – mijn oudere vrienden en kennissen uitgezonderd, natuurlijk. De sfeer wordt er al met al niet echt beter op.

Maandag 3 juli, dag 26

Vandaag reisdag naar Helsinki. De afstand is ca. 225 km. Ik sta op met de zon en dat blijft zo tot en uur of 13:00. Dan wil ik één van de weinige bezienswaardigheden onderweg bekijken en begint het te regenen. Niet een klein beetje maar echt en veel. Ik ben door het dorpje heengereden maar ben de auto niet uitgekomen. Doorgereden naar Helsinki waar de zon volop scheen. Het was er een graad of 21.

Dinsdag 4 juli, dag 27

Ik ben nu ruim 4 weken onderweg en de kilometerteller is de 3000 gepasseerd. Dat eerste betekent dat ik over minder dan drie weken al weer thuis ben (DV). Oeps, de tijd vliegt inderdaad. Maar er staat nog veel op het programma, dus niet getreurd. Het belooft een zonnige en warme(re) dag te worden; als dit structureel wordt hebben we een probleem, want hier zijn wij echt niet aan gewend. Vandaag hebben we een busexcursie naar Helsinki en er staan 5 bezoeken op de lijst: de Dom, de Uspensi-kathedraal, de markt aan de zuiderhaven, de rotskerk en het Sybeliusmonument.

We krijgen een lokale gids in de bus die ons in twee uur Helsinki wil laten zien. En dat lukt aardig. Na de Dom (foto) en de kathedraal gaan we naar de haven. Daar staat een reuzenrad met daaraan twee speciale wagentjes: één met Sauna en één voor VIPS met glazen bodem, champagne en meer moois en lekkers. We zijn daar maar niet ingegaan, want deze speciale wagentjes (foto’s) kosten meer dan €200. Per half uur, wel te verstaan. Aan de haven hebben we een hapje gegeten en we zijn op de markt geweest. Kersen en aardbeien zijn dik aan de prijs en je koopt ze per liter. Hierna naar een kerk die deels is uitgehakt uit de rotsen en een fantastische akoestiek heeft. We sluiten de dagtrip af met een bezoek aan het Sybelius monument (Finse componist).

En tenslotte zoals elke dag: borrelen, eten en slapen. Morgen opnieuw een rustdag en daarna verlaten we Finland en gaan we naar Estland.

Woensdag 5 juli, dag 28

Vandaag ‘Ruhe-tag’. En dat neem ik deze keer dan ook letterlijk. Ik heb gisteren, tijdens onze speed-excursie, alle (belangrijke) gebouwen en standbeelden van Helsinki wel gezien en besluit om niet terug te gaan. Er zijn verschillende medereizigers die er net zo over denken. Ik ga eerst boodschappen doen in een grote nabije supermarkt en pak daarna mijn e-reader om te gaan lezen. Er is geen zon en het is koud, maar in ieder geval droog. Er gebeurt vandaag dan ook niets maar na de structurele ‘Route-besprechung’ krijgen we een drankje aangeboden omdat iemand 65 is geworden. Driewerf ‘Hoera’ (maar dan op z’n Duits, natuurlijk).

Donderdag 6 juli, dag 29

Vandaag verlaten we Finland en varen we naar Estland. De tocht gaat ca. 2 uur duren en uiterlijke check-in is om 9:30. Omdat de afstand tot de haven ca. 20 km is en je geen idee van het verkeer hebt – we moeten door het centrum van Helsinki – vertrekt iedereen ruim op tijd en er staat dan ook om 8:30 al een heel nest ACSI-reizigers bij de Terminal. Daarna verloopt alles vlotjes en de boot vertrekt ruim op tijd. Aan boord hebben we WiFi, maar helaas moeten we een heel dun lijntje delen met ca. 3500 medepassagiers, dus dat schiet niet echt op.

En dan komen we in Tallinn (Estland). Nu staat er voor overmorgen een excursie naar Tallinn gepland, dus je zou verwachten dat we een camping in de buurt hebben. Dat is niet zo: onze camping ligt 100 km verderop in Haapsalu. Dat lijkt vreemd, maar de verklaring is dat er in de Tallinn-omgeving geen fatsoenlijke camping is. Dus gaan we vol goede moed naar de meer-sterren- camping in Haapsalu. Nou ja, meer-sterren-camping … Allereerst is de ingang van de camping moeilijk te vinden. Langs de weg staat, bij een onooglijk smalle doorgang, een pijlbord naar links met de tekst Camping Pikseke, 15m. Ik denk dan dat de ingang na 15m volgt, maar ik zie daar niks. Ook anderen kampen met dit verschijnsel. Uiteindelijk blijkt dat de Esten hiermee bedoelen dat je bij het bord links af moet – het onooglijke paadje in dus – en dat de campingingang dan 15m verderop is. OK, toch gevonden dus. We hebben een eigen veldje en komen daar met onze 19 combinaties in zigeuneropstelling te staan: alles en iedereen staat door elkaar en je privacy is, als je buiten de camper bent, nul. De toiletgebouwen lijken te zijn gebouwd in de tijd dat Napoleon zijn laatste dagen op Elba sleet en bovendien is er slechts 1 toilet voor de heren, 1 voor de dames en 1 voor beide. Wat ik me bij dat laatste moet voorstellen weet ik niet: duo-poepen? Hetzelfde geldt voor de douches. Ook de stroomvoorziening is niet optimaal: we wisten dat we maximaal 10A ter beschikking zouden krijgen, maar al snel komt mijn beveiligingsrelais in opstand en constateer ik dat de spanning al is gezakt naar onder de 200V (ja, ik heb een multi-meter bij me). En dat vindt mijn elektronica niet echt fijn …Ik ben inmiddels wel erg benieuwd naar de faciliteiten op de camping van Tallinn ….En dan te bedenken dat we hier 4 (vier!) nachten blijven. Maar er is ook goed nieuws: het goede weer (21°, zon) en het feit dat er in Haapsalu veel te zien is/zou zijn. De dag wordt goedgemaakt omdat ik een flesje whisky krijg van een stel dat ik eerder heb geholpen bij een probleem met hun verlengsnoer. Een volledig onnodig, maar wel leuk, gebaar. Tenslotte: ik heb in St. Petersburg voor 2600 Roebel een fles top-klasse-wodka gekocht (althans, volgens de kenners) en ben daar maar eens mee begonnen. Ik proef er eerlijk gezegd de €40/ltr niet aan af ….

Morgen wederom rustdag.

Vrijdag 7 juli, dag 30.

Deze rustdag hebben we met z’n 3-en down-town Haapsalu bezocht. Best een aardig stadje maar niet om hier heel lang te blijven. De voorzieningen (winkels etc) zijn voldoende, de haven is leuk en er is morgen een Regatta. Morgen. Als wij in Tallinn zijn, dus. Maar aan de weersvoorspelling te zien gaat dat niet echt spectaculair worden: met een West 2 zullen er geen bootjes (30 ft +) kapseizen, neem ik aan. We drinken ergens een heerlijke cappucino en we doen inkopen om vanavond te ‘Grillen’ (ja, dit is Duits. In +31 noemen we zoiets BBQ-en). Speklapjes, koteletten en wok-groenten: kan ik mijn elektrische wok ook nog even gebruiken – als het 220V net dat tenminste toelaat …

Enfin, lekker, genoeg, drank en laat. Dat zijn de kernwoorden van deze avond. Daarna naar bed om morgen om 8:00 te vertrekken naar Tallinn. En omdat de busrit daar naar toe ruim een uur gaat duren, kunnen we dan verder slapen.

Zaterdag 8 juli, dag 31

Bij vertrek naar Tallinn stapt er ook een vrouwelijke gids in. En die begint te praten en houdt daarmee niet meer op tot we weer terug zijn. Van slapen komt dan dus weinig terecht, maar wat ze vertelt is interessant en ze doet dat ook nog op een komische manier. Allereerst over Estland zelf, dat in de loop van de tijd o.a. – al of niet vrijwillig – deel heeft uitgemaakt van Denemarken, Zweden, Polen, Duitsland en tenslotte de USSR. En omdat de Russen Estland strategisch belangrijk vonden, hebben ze een derde van de bevolking naar Siberië gedeporteerd en dat aangevuld met Russen. Fijne jongens. Maar na de Perestrojka (1994) – waar de USSR uit elkaar viel – is Estland zelfstandig en sinds 2004 EU-lid. De euro kwam in 2011. En alsof er nog niet genoeg narigheid was langsgekomen: ook de ramp met de Estonia (veerboot naar Stockholm) passeert de revue …

Tallinn is de hoofdstad van Estland en is erg leuk. Mooie gebouwen, veel standbeelden en andere ‘Denkmals’ en een heel gezellige binnenstad met leuke steegjes en restaurants. En die zijn er meer dan genoeg. Inclusief een leuke meid voor de deur om je naar binnen te lokken. Ook een leuke markt en verschillende straatartiesten ontbreken niet. Enfin, foto-materiaal genoeg en de resultaten daarvan komen na mijn terugkomst weer op de website. Onze lunch hebben we gebruikt in een schattig hofje met even schattige prijzen – hoewel, echt duur is Estland nu ook weer niet.

Ik merk nu dat het sneller donker begint te worden. Nog niet helemaal echt zwart, maar veel donkerder dan in noordelijker gelegen Finland. Ook worden de nachten kouder – ik heb zelfs ‘s-morgens de kachel aan !!. En na enkele dagen mug-vrij te zijn geweest (hadden die beestjes het misschien ook te koud?) zijn ze nu weer voltallig aanwezig. De muggenhorren goed gesloten houden en volspuiten met muggen-afweer is het devies, anders doe je ‘s-nachts geen oog dicht.

Morgen wederom een vrije dag en dan krijgen we een lunch van ACSI. Nou ja, of ACSI die lunch betaalt …? De dag zelf zal wel neerkomen op schoonmaken en lummelen.

Zondag 9 juli, dag 32

Opgestaan met een beetje regen, daarna in de ochtend bewolkt en ‘s-middags zon. Een graad of 20. En, zoals gezegd: lummelen, lunch, schoonmaken, lummelen en naar bed. Morgen verlaten we Estland en gaan we naar Riga (Letland): 290 km met Diesel van ca. €1,11/ltr.

Maandag 10 juli, dag 33

Het is een wonder dat de onderdelen van mijn camper niet inmiddels over een groot deel van Letland verspreid liggen: enerzijds vanwege de Letse snelwegjungle en anderzijds vanwege de wegbedekking in Oud-Riga.

Om met het laatste te beginnen: we kennen allemaal het raadseltje “woord van 12 letters zonder klinkers”?. Nou ja, een zandweggetje is het centrum van Riga niet te noemen – want er ligt hier en daar wel degelijk een klinker – maar daarmee is het ook gezegd. Een klinker, een kei, een stukje zand, een grotere klinker, kleinere kei, stukje asfalt, en … Enfin, je hebt een beeld. En als je daar overheen rijdt met je camper, springen de spreekwoordelijke vullingen uit je kiezen. Alles tikt, piept, kraakt en kreunt. De inhoud van de camper wordt behoorlijk ‘aangepast’ en bij sommige medereizigers zijn zelfs de kastplanken ver te zoeken. Maar ja, eigen schuld: we moesten zo nodig naar Riga ….

Ik ben vanmorgen op tijd vertrokken want de rit naar Riga is 290 km lang. En saai. Héél saai. De enige bezienswaardigheid uit het routeboek wordt zelfs in de reisgids niet genoemd, dus die sla ik maar over. De weg zelf is overigens prima, want ‘Build with EU-support’. In mijn berichtje over Rusland had ik het al over het weggedrag van dit volk, maar daarvan maakten we toen passief deel uit: we zaten in de bus. Nu is dat anders want we mogen zelf meespelen. En dat is toch een beetje anders. Twee banen wordt gebruikt als drie banen. Vanuit beide richtingen gelijktijdig. En als je niet vrijwillig aan de kant gaat, dan wordt je wel geholpen: een inhalende vrachtwagen met aanhanger – te zwaar belanden met staal – is daarbij heel overtuigend. Dus je gaat naar rechts, de vluchtstrook op. En als die plotseling ophoudt, of er rijdt een fietser, is dat duidelijk jouw probleem. En als de inhaalmanoeuvre voorbij is, is 20 cm meer dan voldoende ruimte om jou af te snijden. Verder worden er geen regels nageleefd en is het ‘ieder voor zich’. De makers van het RTL7-programma ‘Idioten op de weg’ halen hier hun materiaal vandaan. Ik zie ook nog een camper die heeft geprobeerd om over een droge sloot heen te springen: dat is niet gelukt. Gelukkig is het niet iemand van de groep. Ik ben benieuwd of we Polen halen zonder schade. Maar of het daar nou zo veel beter is ….?

Direct na de grensovergang Estland-Letland tank ik voor €0,99/ltr. Dat is dan wel weer leuk.

De camping is een stadscamping en is erg in trek. Hier tref ik de hoogste camper-dichtheid (aantal campers/m²) tot nog toe. Alles staat er: NL, DE, CH, UK, FIN, FR, …. Het lijkt wel of ze op elkaar staan gestapeld (foto). Dat heeft wel het voordeel dat je betrokkenheid bij de buren intens is. Ook als ze ruzie hebben, trouwens. Maar ach, het is mooi weer en we zitten dicht bij het centrum. Nog even bij de giga-supermarkt langs en dan kan ik gaan eten. En daarna neem ik nog maar een Wodka …en nog één ….

Dinsdag 11 juli, dag 34

Het regent. Vanaf een uur of 4 vannacht en het is daarna niet meer gestopt. En dat was voorspeld: regen ca 2 ltr/m². Per dag, niet per uur!!

En vandaag gaan we op busexcursie naar Riga ‘Altstadt’ (ofwel het oude gedeelte).

Omdat het weerbericht weliswaar regen, maar 23° voorspelt, gok ik op een korte broek. Dat heb ik overigens al het grootste deel van de vakantie gedaan en dat heeft tot nu toe goed uitgepakt. Zo ook vandaag: tot ca. 10 uur regen en daarna nog slechts één bui rond 16:00. Dus we zien Riga met droog weer. En dat is de moeite. Het nieuwe gedeelte van Riga bevat veel hoogbouw en is niets bijzonders, maar zodra we ‘Altstadt’ bereiken verandert het beeld. Dit deel van Riga is werkelijk fantastisch. Het mooiste wat ik deze vakantie tot nog toe heb gezien. Wat een prachtige gebouwen – nog veel Jugendstil – monumenten en andere bezienswaardigheden. Prachtige parken en het vele water dat het oude gedeelte omsluit: ja, dit deel ligt op een eiland. En ook: wat hebben de russen hier een hoop rotzooi neergezet. Zoals ook met Estland het geval was, is Letland vele malen van ‘eigenaar’ veranderd met als laatste ook hier de Sovjet Unie. En sinds het uiteenvallen hiervan zijn ze echt vrij. Het monument (foto) herinnert daar dan ook aan en wordt door de Letten serieus genomen. De reisleidster voor deze gelegenheid was ook het beste wat ons kon overkomen: komisch, attent, duidelijk en heel goed op de hoogte: enfin, een lot uit de loterij en dat hebben we wel anders meegemaakt. BTW: ook hier heb ik veel foto’s gemaakt en die verschijnen na mijn terugkomst op mijn website.

Na een gezamenlijke warme lunch bekijken wij nog de markthallen – groot maar weinig interessants – en drinken we op de verschillende terrasjes nog de nodige cappuccino’s en ander lekkers. Om 17:00 met de bus terug en daarna nog even TdF kijken. Een broodmaaltijd deze keer is genoeg, vanwege de warme lunch. Morgen vrije dag.

Woensdag 12 juli, dag 35

Ik heb deze rustdag gebruikt om nog een keer Riga in te gaan om een aantal dingen te bekijken waar we gisteren niet aan toe zijn gekomen. Te voet, want de stad is dichtbij (ca. 2½ km). In de giga-supermarkt waar ik het maandag over had, zit ook een groot aantal eettentjes. Daar heb ik mezelf maar eens uitgebreid getrakteerd op kebab, frites met groenten en een cola. Voor de totaalprijs van €2,85 …. Na de routebespreking wordt er getrakteerd door een jarige en we blijven nog een tijdje doorborrelen. Tot een uur of 22:00 want morgen hebben we een vol programma.

Donderdag 13 juli, dag 36

Vandaag staat de rit naar Kaunas (Litouwen) op het programma en er zijn twee reistips: ‘slot Rundale’ en ‘de berg der kruizen’. Als je ze allebei doet, is de dagafstand meer dan 300 km. Op tijd weg dus. Als ik vertrek schijnt de zon en het valt mij direct op dat het zo stil is in de camper. Niets trilt, kraakt of piept. Dat komt natuurlijk door het ritje door Riga: het is net als met zand, dat – aangetrild – zo vast als een huis ligt. Weliswaar ligt de hagelslag nu tussen het ondergoed (gelukkig nog wel in verpakking), heeft de kaas een merkwaardige vorm aangenomen en zijn de handdoeken verdwenen, maar je hoort ze niet. Prima dus. Het verkeer hier is net als in Estland. Verkeersborden met een rode auto naast een zwarte maken nauwelijks indruk: het voordeel van het negeren van zo’n bord is wel dat de passerende automobilist zijn tegenligger van héél dichtbij in de ogen kan kijken. Ik ook, trouwens. Wonderlijk genoeg houdt men zich wel behoorlijk aan de snelheid en zijn stoplichten heilig: ik heb nog niemand door rood (of zelfs oranje) zien rijden. Het tanken wordt ook steeds leuker; ik zie nu al diesel voor €0,92/ltr. Ik zou wel méér willen tanken maar GW heeft ons verteld dat vol=vol en dat geldt ook voor de brandstoftank van de camper.

Het slot is een kopie van Versailles en ik ga er dan ook niet in. Van de buitenkant zijn de gelijkenissen al zo groot dat het binnen niet anders zal wezen. Als ik terugloop naar de camper begint het te regenen en dat blijft het doen tot ik op de camping in Kaunus sta. Ik heb nog wel de berg der kruizen bekeken (een enorme verzameling kruizen en Christusbeelden – zie de gejatte foto) maar dat ziet er in de regen toch minder uit. Daarna nog 150 km over zeer slechte wegen naar Kaunus. De hagelslag en kaas beginnen zich toch weer te roeren … De camping is prima en we hebben weer eens ‘WiFi tot in de camper’. Morgen vrije dag en daarna naar Vilnius, de hoofdstad.

Vrijdag 14 juli, dag 37

Ik ben vandaag met de fiets naar Kaunas geweest. Best een aardig dorpje (foto), waar ze zelfs aan de fietser hebben gedacht: er liggen verschillende langere fietspaden door het centrum. Alleen moet je daar dan nog wel eerst komen en dat gaat met de fiets óf over het voetpad óf over de autorijbaan. Dat laatste is niet aan te bevelen – zie eerdere opmerkingen over de rijstijl van dit volk – maar het eerste ook niet, want het voetpad bestaat voornamelijk uit gaten. Overigens zijn dat de verkeersregels: voetgangers en fietsers delen een pad. Ik denk dat het vandaag gratis trouwen is, want ik tel wel 15 stelletjes: ik wilde ze nog op andere gedachten brengen, maar daar is geen beginnen aan. Op de terugweg heb ik een pizza gekocht en die wilde ik bakken in mijn magnetron. Nu heeft de magnetron thuis een bakstand, maar deze niet. De pizza zag er dan ook heel anders uit dan thuis. Met hamer en beitel heb ik dat probleem opgelost: ik had achteraf in ieder geval geen honger meer. Omdat ik tussen de bomen sta heb ik – wederom – geen TV, dus moet ik het met de e-reader doen. Overigens op tijd naar bed, want morgen om 8 uur vertrekt de bus naar Vilnius.

Zaterdag 15 juli, dag 38

De constructie is net als in Estland: de camping staat op 100km van Vilnius. We vertrekken stipt op tijd met een bus die z’n beste tijd heeft gehad. Gelukkig geldt dat niet voor de chauffeur. Eenmaal in Vilnius aangekomen, krijgen we wederom een vrouwelijke gids die alles van Vilnius wil laten zien. Er is dan ook geen tijd voor eigen ontdekkingen. Ik heb ze niet geteld, maar ik denk dat Vilnius ca. 50 kerken heeft, de ene nog protseriger dan de andere. En die staan dan ook nog allemaal op minder dan 100mtr van elkaar. Verder staat de stad vol met gedenktekens aan lang vervlogen tijden. Ik kan niet zeggen dat het er interessanter op wordt: als je twee kerken hebt gezien is dat genoeg. We drinken koffie op een zonovergoten terras en even later krijgen we de melding dat iemand zijn tas kwijt is: vergeten mee te nemen vanaf het terras. Teruggaan blijkt zinloos: de tas met geld, creditcard etc is en blijft weg. Eigenlijk valt de schade tot nu toe mee want we hadden slechts één eerder incident waarbij iemand in de metro van zijn portemonnee werd afgeholpen. Maar dat het slachtoffer er niet blij mee is, zal duidelijk zijn. We lunchen gezamenlijk in een goed restaurant en gaan daarna op weg naar Trakai, een burcht in het water. Deze is bijna geheel gerenoveerd en je ziet van het origineel dan ook bar weinig. Toch wel de moeite waard (foto).

De groep is inmiddels druk bezig met het voorbereiden van afscheidsrituelen: ik voorzie liedjes, gedichten en allerlei andere goed bedoelde uitingen die de komende dagen op verschillende momenten gaan plaatsvinden. We zullen zien. Morgen reisdag naar Mragowo/Ruska Wies (ja, zeg dat maar eens 5 keer foutloos achter elkaar) in Polen. Waar we ook ‘s-avonds gezamenlijk gaan ‘Grillen’, deze keer in een restaurant.

Zondag 16 juli, dag 39

Het is droog en zonnig als ik begin met de 270km naar Mragowo in Polen. Dicht bij de camping staat een tankstation waar ik diesel kan tanken voor €0,92/ltr – het goedkoopst tot nu toe. Hoewel ik nog ruim voldoende in de tank heb, tank ik toch, want de diesel in Polen schijnt (iets) duurder te zijn en als echte Hollander geldt natuurlijk: ‘ons bent zuunig’. Overigens blijkt achteraf dat veel medereizigers hetzelfde hebben gedacht. De trip kent 1 tip, de Wolfsschanze. Nou had ik daar nog nooit van gehoord, maar dat geldt niet voor de Duitse medereizigers. De Wolfsschanze is een heel zware bunker die diende als hoofdkwartier van Hitler voor het Oostfront (Rusland dus). Het ligt tussen de bossen, had een eigen landingsstrip en lag zó verscholen dat de geallieerden het uit de lucht niet konden vinden. Tegen het einde van de oorlog kwamen meer en meer generaals in opstand tegen Hitler en beraamden zij aanslagen. Zo ook hier. Een generaal had een bom in een aktetas verstopt en die naast Hitler neergezet, maar door toeval kwam de tas ergens anders terecht en vielen er wel doden maar daar was Hitler dus niet bij. Als de aanslag was gelukt, was de oorlog natuurlijk heel anders verlopen. De generaals uit het complot werden gepakt en vermoord: ook veldmaarschalk Rommel wist van het plan en kreeg de gelegenheid om zelf een einde aan zijn leven te maken – om daarna een staatsbegrafenis te krijgen. En dat deed hij. Toen ik bij de Wolfsschanze aankwam was het er zo druk, dat ik ben omgekeerd en naar de camping ben gegaan. Toen ik op de (overigens zonovergoten) camping aankwam, bleek dat veel Duitsers uit het gezelschap niet naar de Wolfsschanze waren geweest, omdat ze zich schamen voor het gedrag van hun voorouders en daaraan niet herinnerd willen worden.

s-Avonds dus een BBQ in het campingrestaurant met live muziek. Er werd tot laat in de avond gedanst en gedronken – ja, ja, ik heb aan allebei meegedaan 😉 – en hoewel het echt gezellig was, proefde je de ondertoon van afscheid al. Het eerste afscheidsritueel bestond uit een gedicht – in het Duits, natuurlijk – voor het reisleiders-echtpaar en was best grappig. Morgen vrije dag.

Maandag 17 juli, dag 40

Als ik dit schrijf, ben ik precies 6 weken onderweg. Ik heb inmiddels ruim 4000 km afgelegd en de afstand van hier tot thuis is iets minder dan 1300 km. Er volgt nog één stop en daar gaat de groep uit elkaar. Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het en dat doet het nu nog steeds.

Ik had het voornemen om met een paar anderen alsnog naar de Wolfsschanze te gaan, maar mensen die er waren geweest meldden dat er eigenlijk niets te zien was en je er ook niet ìn kon. Ik heb toen van een bezoek afgezien. De rest van de dag aanlummelen – het dorp ligt 9 km verderop en om daar in de regen op de fiets naar toe te gaan is geen goed plan. Overigens klaarde het later in de dag op, maar toen had ik geen zin meer. Babbelen, eten, TV-kijken en naar bed. Morgen naar Torun. Bij de (laatste) routebespreking bleek dat een aantal mensen niet meegaat naar Torun: de groep wordt kleiner.

Dinsdag 18 juli, dag 41

De zon staat strak aan de hemel en het belooft een mooie dag te worden. De trip naar Torun is ruim 250 km lang en voert over niet al te beste wegen; ik wacht dus niet en vertrek op tijd – ca. 9:00.

Al gauw kom ik er achter dat eerdere aannames over Pools rijgedrag te optimistisch waren: dit volk rijdt als beesten. Vrachtwagens hebben niets met mij te maken en rijden me met gemak de berm in. Inhalen met tegenligger in vizier? Geen probleem. ”Ik ben groot dus de rest gaat aan de kant”. Het is daarom verwonderlijk dat ik zo weinig ongelukken zie. Reden zal wel zijn dat men hier aan dat weggedrag gewend is – maar wij niet. Des te meer valt het op dat men zich wél strikt aan de snelheid houdt en dat zebrapaden echt heilig zijn: ik denk dat een aanrijding op een zebrapad serieuze gevolgen zal hebben. Niet doen dus. Vanaf mijn vertrek meldt de Garmin dat de 16 (de weg die ons naar Torun moet brengen) afgesloten is en ik krijg omleidingsvoorstellen. Niet doen natuurlijk, ik weet het beter. Totdat ik wegwerkzaamheden na wegwerkzaamheden na wegwerkzaamheden en uiteindelijk de afsluiting in rijd. Gelukkig ben ik niet de enige die eigenwijs was en het is best een grappig gezicht om auto’s met caravans te zien te keren op een veel te smalle weg. Met de camper valt dat dan nog wel mee. Een omleiding door het centrum van de stad is het gevolg met lange files als resultaat. Omleidingen zijn hier overigens net als in België: in het begin wordt het netjes aangegeven maar plotseling houdt de bewegwijzering op en mag je het zelf uitzoeken. Maar daar blijft het niet bij. Die wegwerkzaamheden zijn er niet voor niets: de wegen zijn werkelijk onvoorstelbaar slecht. Vering en inhoud van de camper krijgen het opnieuw zwaar te verduren. En dat ca, 200km lang ….Uiteindelijk komen we op een prachtige stadcamping in Torun met alle faciliteiten die je kunt wensen, t/m WiFi in de camper. ‘s-Avonds nog even gezellig gemaakt want morgen is de laatste dag.

Woensdag 19 juli, dag 42 – de laatste dag.

Het is zonnig als ik opsta: het belooft hier vandaag 27 graden te worden. Ja, nu durven ze wel, nu de vakantie voorbij is …..

We wandelen naar de stad – ca 2 km – om daar door een gids door Torun te worden geleid. Opnieuw kerken en standbeelden waarvan er één bekend is: Copernicus. Die had als eerste voldoende lef om te melden dat niet de zon om de aarde, maar de aarde om de zon draaide. Nou, daar dacht de kerk toch echt anders over en het heeft heel lang geduurd voordat ook de kerk overstag ging. Aardig stadje Torun, maar wel zo een van 12 in een dozijn. We hebben er nu genoeg gezien.

s-Avonds het afscheidsdiner met de nodige praatjes, fooi voor de reisleiding en afscheid. Wat opvalt is dat er toch maar heel weinig mensen overblijven waar ik langduriger contact mee zou willen hebben: 3 stellen. Met die wissel ik dan ook (email)adressen uit. Ondanks de toezeggingen en beloftes (“we houden contact ….!!”) ben ik benieuwd wat daar na een maand nog van over is. Ik maak het in de aansluitende borrel niet laat, want ik wil morgen heel vroeg weg – ik probeer in twee dagen thuis te komen: ik heb genoeg gezien.

Donderdag 20 juli

Ik sta dus inderdaad heel vroeg op en ben om 7:00 uur onderweg. De afstand naar huis is 1056 km, dus dat ga ik niet in één dag redden. Maar ik wil er ook geen drie van maken, dus ik probeer Magdeburg te halen dat halverwege ligt. De eerste kilometers gaan over de bekende Poolse wegen, maar ik kom daarna op de tolweg (A2) die van prima kwaliteit is. Vanaf dan alleen maar snelweg dus saai, saai, saai. Ik ben om 15:30 in Magdeburg op een ‘doorgangscamping’ (dicht bij de snelweg), waar vnl. passanten komen. Op een stelletje luidruchtige Duitse bouwvakkers na dan.

Op tijd naar bed, want morgen weer vroeg op met nog 510 km te gaan.

Vrijdag 21 juli

De receptie en poort gaan pas om 8:00 uur open, maar dan sta ik ook vooraan. Eerst nog even tanken, nu voor €1,11/ltr en daarna en route. Als ik de snelweg (A2) opdraai meldt de ‘Navi’ dat ik over 389 km een afslag moet nemen: niet echt bemoedigend. Maar goed, dit hoort er bij en ik draai rond 15:00 de Heufkens op. Alles staat er nog zoals bij vertrek en 5 minuten later staat Arlette (mijn trouwe huishoudster) voor de deur om te kijken of het allemaal goed gaat. Zij heeft voor de plantjes, post e.d. gezorgd en wat probleempjes opgelost. . Waarvoor grote dank. Volgende keer vraag ik haar mee, want dat poetsen van de camper is ook niet mijn ding ….;-). Uitladen, was aanzetten, boodschappen doen, ….enfin je kent het zelf ook allemaal.

Samengevat: een leuke reis waarin ik veel heb gezien, aardige (maar ook minder aardige) mensen ben tegengekomen en waarbij ik heel veel indrukken heb opgedaan. Hoogtepunt was ongetwijfeld St. Petersburg, maar echte dieptepunten waren er niet. Afgezien van de dissidenten (lees: eikels). De reis was ook duidelijk lang genoeg: op een gegeven moment zit je vol en wil je niet meer. Althans ik. Voor herhaling vatbaar.

Ik bedank iedereen die mij heeft gevolgd en met grappige en opbeurende berichten mijn verblijf heeft opgeleukt. Ik hoop dat het voor jullie ook leuk was.

Lekker toeren in de Franse Alpen

Van 4 tot en met 10 september 2016 ben ik met een groepje van 24 motor-enthousiastelingen wezen toeren in de Franse Alpen, nabij Grenoble. In 2 dagen naar Vilard de Lans gereden met tussenstop  in Gray. De eerste dag heel veel regen gehad, maar daarna kon het niet beter. Alle mooie cols gehad, waaronder de Telegraph, de Galibier  en natuurlijk Alpe d’Huez: zie foto

.20160908_173607

De nieuwe site is in de lucht

Zo, weliswaar nog ‘under construction’ maar mijn website is nu in de lucht op hetzelfde adres als waar de oude site zat.

Boekje over WordPress gekocht, het programma bij de provider laten installeren en ik kon aan het configureren. Het eerste resultaat staat dus nu online, waarbij ik er van ben uitgegaan dat de functionaliteit niet achteruit mocht gaan.

Ik ben benieuwd naar jullie opmerkingen en tips …..